Bir taraftan koşturmaya devam ediyordu arkadaşı. Diğer taraftan lafını yetiştirdi hemen “Birazdan sırılsıklam olduğumuzda da aynı şeyi söyleyebilecek misin bakalım?”

“Neden söylemeyeyim. Yağmur beni ıslattığı için neden onu sevmeyeyim? Beni ıslatan yağmur beni serinletiyor da aynı zamanda… Hem bir düşünsene yağmurun olmadığını…” Önce dehşetle baktı, sonra minnetle… “Yok, yok. Sen ona aldırma yağmur, beni ıslatsan da seni çok seviyorum!”

Böyle enteresan şeylerden mutlu olmasıyla bilinirdi. Kimsenin aklına gelmeyecek bir yerinden tutar ve kendini mutlu edecek bir tarafını bulurdu mutlaka.

Bu özelliğinden dolayı adı bazen “deli” olurdu, bazen de “Pollyanna…”

İkisi de değilim, diye düşünürdü. Ben sadece mutlu bir insanım.

“Havanın sıcaklığı beni neden üzsün ki? İyi ya işte yine bir yazın keyfini süreceğiz birlikte…”

“Otobüste neden sıkılayım? Her sabah başka başka insanlar görüyorum. Bazen bir gülücükle günümü güzelleştiriyorum.”

“Patron çok titizmiş… İyi ya işte, adam işinin hakkını veriyor.”

Önemli olan olaylar ya da kişiler değildir aslında; bizim onları nasıl gördüğümüz, nasıl anlamlandırdığımızdır. Yeter ki biz iyi bakalım. Her şeyde mutlaka bir iyiliğe denk geliriz.

Hep böyle bir insan değildi.  Burası onun yıllar içinde vardığı yerdi... Pek kolay olduğu da söylenemezdi doğrusu. Zorluklar, acılar, bazen pes etmeler, bazen çok ağlamalar... Sahi herkeste olurdu bunlar zaman zaman değil mi? Bazen herkes ve her şey sanki olumsuzmuş gibi gelebilirdi...

Peki o nasıl öğrenmişti bunu?

Göğe bakarak, yere bakarak, güneşe, aya bakarak, toprağa bakarak... İyi de herkes aynı göğe, aynı yere, aynı güneşe bakmıyor muydu? Onun bakışına bu olgunluğu katan neydi?

- Anlamak...

- Sadece bakmakla kalmamak…

- İçine aldıklarını başıboş bırakmamak, savruk düşüncelere dalmamak...

- Bir onu bir bunu düşünmek değil de gördüklerinden bir anlam çıkarmak…

- Artısıyla eksisiyle, eksiğiyle fazlasıyla değerlendirmek…

O sadece görmemişti, sadece duymamıştı ya da sadece hissetmemişti. Gördüklerini, duyduklarını ve hissettiklerini anlamaya çalışmıştı. Bir sürü soru düşmüştü zihnine? Yeter ki soru sorsun insan, yeter ki düşünsün... Mutlaka cevabı geliyordu. “Ne yapmalıyım, nasıl yapmalıyım?” diye baksın yeter ki...

- Nasıl mutlu olurum?

- Nasıl dimdik kalkarım ayağa?

- Nasıl bunca güzellikten faydalanırım?

- Yaşadığım anı nasıl keyifli hale getirebilirim?

Mutlu halinin kilidi düşünmekti yani. Aradaki fark buydu. Düşündüğünü zannetmiyor gerçekten düşünüyordu. Eksisi ve artısıyla birlikte tartıyordu ve sonrasında her şeyin içindeki güzeli arıyordu. Olaylardan şikayet etmek yerine, iyiliklerine, iyi taraflarına odaklanıyordu. Ekmeğinin düşmesine üzülmek yerine onun kuşlara yem olmasına seviniyordu…