Az Çoktan Fazla Olabilir Mi?

 

Bereketli Bir Hayat Nasıl Tasarlanır?

Ahmet, babası öldükten sonra, onun en yakın arkadaşının yanında çırak olarak işe başladı. Arif Usta, marangozlukta işin ehliydi. Ahşabın dilinden anlar, çıkardığı mobilyalarla da ahşabı konuştururdu. İç mimarlar randevuyla bu küçük atölyeye gelir, Arif Usta ile çalışmak için adeta bin türlü takla atardı. Arif Usta titiz, dakik ve sağlamcıydı. Onun yaptığı işi kontrol etmek gerekmezdi; iş, programa uygun şekilde tamamlanır, montajı yapılırdı.

Ahmet için bu atölye apayrı bir dünya olmuştu. Arif Usta’nın çırağı olmak bir ayrıcalıktı ama zordu da aynı zamanda… Bunun farkında olarak, ustasının yaptığı işlerden deneyim transferi çıkarıyordu Ahmet. Babasının acısını dindirirken, öğrendikleri ona özgüven kazandırmaya başlamıştı. Dahası artık para kazanıyordu. Eve ekmek getiriyordu. Annesinin ona bakışı, davranışları da değişmişti, kardeşlerinin de… Omuzlarına bir yük yüklenmişti. Ama her geçen gün bu durum gücüne güç katıyordu.

Şu sıralar Ahmet’in gündeminde, antrasit renkli eskitmeli gümüşlük vardı… Hafta sonu mesailerine ve baş parmağının yaralanmasına sebep olan gümüşlük… Ahmet rüyalarında bile bu gümüşlüğü görüyordu. Teslim zamanına çok az kalmıştı. Bugün mimarlar başka bir iş için atölyeye geleceklerdi. Muhtemelen de gümüşlüğe bakarlardı. Ahmet çok heyecanlıydı. Ya beğenmezlerse! Nasıl bakardı ustasının yüzüne?  Annesine, kardeşlerine ne derdi?

Gidip gelip gümüşlüğün karşına geçerek bazasına, kapaklarına, raflarına bakıyordu; yamukluk var mı, simetrik mi, dengede mi…

Sonunda beklenen an geldi; mimarlar, son model arabalarını atölyenin önüne park edip içeri girdiler. İki ortak olarak çalışıyorlardı ve her zamanki gibi hediye ile gelmişlerdi. Arif Usta ile çalışan mimarların çoğu ziyaretlerinde ellerinde hediye ile gelirlerdi. Bu zaman zaman bir paket tatlı, zaman zaman Arif Usta’ya dair kişisel bir hediye olurdu. Arif Usta o gün bir iş için geç gelecekti ve mimarlar o taraflarda işleri olduğundan, sözleştikleri zamandan erken gelmişlerdi. Misafirleri Ahmet karşıladı. Hep gözünün önüne ustası geliyordu; o olsa nasıl yapardı? Deneyim transferi yaptı ve hemen çay söyledi. Mimarlar, Arif Usta’ya telefonda o gelene kadar atölyede takılabileceklerini söylediler.

Ahmet merakla mimarları takip ediyordu. Arif Usta’yı bekleyeceklerine göre gümüşlüğe o gelmeden bakmazlardı. Bu sırada hararetli bir şekilde sohbet ediyorlardı. Konu, dünyanın da gündemindeki ekonomiydi. Alacaklarından ve ödemelerdeki gecikmelerden bahsediyorlardı ki zikrettikleri bu rakamlar Ahmet’in yıllık maaşının çok üstündeydi. Bu rakamları denk getirmek, bu kadar borcu ödemek çok zor olmalı, diye düşündü Ahmet… Borçları alacaklarına denkti neredeyse… Piyasanın en çok iş yapan mimarlarıydı ama bir türlü dengeye gelememişlerdi… Hep ekside kalıyorlardı. Bu nasıl mümkün olabiliyordu? Birinin diğerine şunu sorduğuna şahit oldu:

“Biz butik işler almıyoruz, lüks sitelerin işlerini alıyoruz ve fiyatlarımız piyasanın çok üstünde, hala nasıl amaçladığımız kâr marjına ulaşamıyoruz? Biz böyleysek diğerleri ne yapıyor? Nasıl ayakta kalabiliyorlar?”

Diğeri şöyle cevap verdi:

“Bir yerde yanlış yaptığımız kesin. Artık ister istemez bu durum eve de yansıyor. Evin masraflarına bakıyorum hepsi gerekli… Market alışverişleri, eve gelen yardımcı masrafları, bakıcı masrafı, kızın okulu, piyano, balo kursları, kızımın ve eşimin harçlıkları, eşimin ve benim spor salonu masrafımız… Ne yani spor da mı yapmayalım?..”

Ahmet kendi hayatını düşündü; ay sonunda yapması gereken ödemeleri, evin masraflarını, kardeşlerinin ve annesinin harçlıklarını… Tüm bunlarla baş etmeyi öğrenmişti. Zaman zaman umulmadık ödemelerden dolayı çıkmaza da girdiği oluyordu ama bu boyutta ciddi maddi problemleri hiç olmamıştı. Hatta alışkanlık haline getirdiği üzere her ay az da olsa kenara para koyardı.

  

Sonunda Arif Usta geldi, mimarlarla ilgilenirken çaktırmadan Ahmet’e göz kırptı. Bu, durumu iyi idare ettiğinin işaretiydi ama Ahmet gümüşlüğe bakılana kadar rahat etmeyecekti. Mimarların yeni mobilya ile ilgili görüşmeleri bitmişti. Tam çıkacakken gümüşlüğe bakmalarını teklif etti Arif Usta. İşte o büyük an gelmişti. Gümüşlüğün yanına toplandılar; mimarlar, Arif Usta, arkasında da Ahmet… Mimarların aklı ödemelerde olduğundan çok odaklanamadılar; zaten Arif Usta’dan kötü iş çıkmazdı.

“Gayet iyi olmuş, ellerinize sağlık” deyip çıktılar. Ahmet çok rahatladı. Maddi değeri kendi maaşının dört katı olan gümüşlüğe gülümseyerek baktı … Annesi onunla onur duyacaktı…

Arif Usta, akşam çıkarken mimarların getirdiği şehrin en ünlü tatlıcısından alınan baklavayı Ahmet’e verdi ve ekledi:

“Ahmet’im şu paketi al, ayrıca bu da işinin ikramiyesi. Kendi başına yapılan işlerden ikramiye veriyoruz. Bundan sonra sorunsuz yaptığın her işten ikramiye alacaksın inşallah,” dedi ve bir zarf uzattı.

Ahmet teşekkür edip çıktı. İlginç deneyimler yaşamıştı bugün. Koşar adımlarla markete gitti; bu kutlanmalıydı evde. Annesinin en sevdiği yemek için alışveriş yaptı. Evin önüne geldiğinde şaşkındı tüm ışıklar yanıyordu. Kapının önüne geldiğindeyse şaşkınlığı iyice artmıştı; kapının önü ayakkabı doluydu. Anahtarı çevirdi ama kapının zinciri takılıydı. Şaşkınlığı artarak zili çaldı. Küçük kardeşinin sesini duydu:

“Çabuk çabuk abim geldi.”

Ahmet içinden, “neler oluyor yahu?” diye geçirirken zile basmaya devam ediyordu.

Sonunda kapı açıldı. Kapının diğer tarafında kuzenleri ve teyzeleri de vardı.

“Sürpriz” diye bağırdılar. Ahmet’in şaşkınlığı devam etti, ta ki küçük kardeşi “doğum günün kutlu olsun abi” deyinceye kadar.

Zira doğum gününü çoktan unutmuştu Ahmet. Ardından kocaman, dopdolu sofraya oturdular. Kuzeni Ahmet’e “elindeki paketlere bakılırsa hiç de unutmuş gibi değilsin” dedi. Ahmet gülümsedi. Hep beraber sofraya oturdular neşe içinde. Sofrada Ahmet’in aklına atölyedeki mimarlar geldi ve düşündü:

Bir paket tatlı nasıl bu kadar insana yetmişti ve artmıştı, nasıl oluyor da ustasına iş verenler, ay sonunu getiremezken, kendisi kenara para koyabiliyordu?

Bu matematik hesabıyla yapılacak bir şey değildir.

Kendini çok zengin hissetti Ahmet…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki “çok şeye sahip olmak değil, az şeyle yetinebilmektir zenginlik!”

                                                                          ===

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

 

Yahya Hamurcu