Hani, bazı mahalleler vardır ve o mahallelerin tadı tuzu olan isimler. Sakine teyze de Leyla’ların mahallesinde öyle biriydi...

 

Mahallenin Sakine teyzesiydi O. Akli melekeleri yerinde değildi. Mahalleli bakar, yemeğini verir, faturalarını öder, evinden haber alırdı. Çat kapı zilinizi çalabilir, “süt var mı içmeye?” diye sorup misafiriniz olabilir, gittiğiniz her evde karşınıza çıkabilirdi. Eli boş durmaz, örnek deseni olmadan kanaviçe işler, biri es kaza ‘’bu böyle olur mu?’’ demeye görsün “Gözün var bende, nazar mı edeceksin beni? maşALLAH de”, diye azarlardı. Biraz huysuzdu, özellikle kız çocukları olur da ev halinin verdiği rehavetle davrandıklarında “Doğru otur, kız kısmı bacak bacak üstüne atmaz”, “Çok gülme, kız kısmı çok gülmez” diye çıkışırdı. Sokakta da çocuklara karışmaktan geri durmazdı. İş Bankası’nın ona ait olduğuna inanırdı. Bunu bilen çocuklar rahat durur mu? Yolda görünce arkasından “İş Bankası benimmm” diye bağırıp, Sakine teyzeyi çıldırtırlardı.

 

Malına çok kıymet verir, ona göre de davranırdı. Bankayı ziyarete gider, teftiş ederdi. Çalışanlar tarafından sevildiği için bu durum hoş karşılanırdı. Bir gün çıka gelir çeyizini serer, ertesi gün ‘’çeyizimi havalandırmaya geldim’’ derdi. Bazen hakimle bazen savcıyla nişanlı olduğunu söyler, gittiği evlerde kendine fal baktırır, “Nişan çikolatan hazır, istemeye geliyorlar seni” denilince keyfi yerine gelirdi. Yani, bizim Sakine teyze gittiği her yerde sözü geçen, çok zengin, çok önemli bir kişiydi kendince.

 

Hikaye o ya, artık mahalleli mi uydurdu bilinmez, zamanında aklı başında bir çocukken bunu su başında periler çalar. Çalan periler de çok zengindir. Mahalleliye göre bizim Sakine teyzeyi konuşturan da periler olduğundan kendini zengin zannetmesi buradan gelir...

İnsanın aklı başında değilken kendini çok zengin, çok talipli ve daha bir sürü şey zannetmesi normal... Peki, insan aklı başında olmasına rağmen neden olduğundan fazla gözükmeye çalışıp o gözüktüğü şeye ilgi ister hale gelir?

 

·         Leyla’nın davranışları da Sakine teyzeden farksız sayılmazdı...

Evin en küçüğü, babaannesinin kıymetlisiydi. Kendini sevdirmesini bilir, gittiği her yerde ‘’pek bir cimcimeymiş’’ denip, ilgi görürdü. Prensesti, havaya göre değil, havasına göre giyinirdi. Büyüyünce çok yakışıklı, çok zengin biriyle evlenecekti. Filmlerdeki gibi bir evi olacak, işe topuklularını giyip gidecekti. Hayallerini evdekilere anlatmaya görsün “Senin de Sakine gibi perilerin zengin herhalde” cevabını alırdı.

 

Gösterilen ilgiye bedel eklemeyince sorun olur, der Deneyimsel öğreti.

Fakat, biz çocuklardan o bedeli aldık, yerine imkân verdik...

 

Hayatı boyu ailesinin yaşantısına değil, imkanlarına ortak olmuştu. Masaya bir kez peynir getirdiği, misafire bir kez terlik uzattığı görülmüş iş değildi. Kimse için bir şey yapmak zorunda kalmadığından baskıyla karşılaşmamış, iyi olmak zorunda hissetmemişti hiç. Yani, hayatında neredeyse hiçbir şeyin mücadelesini vermemişti. Mecburiyetten böyle yaşayan Sakine teyzeyle neredeyse benzer bir hayat akışı vardı (!) Tek fark, Leyla gayet aklı başında bir kızdı.

Alttan almak nedir, başkası için kendi isteğinden vazgeçmek nedir öğrenmemişti. Ancak iyi geçinmeye çalıştıkça, çabayla, bazen tahammülle ilişki kurulacağını bilmiyordu. Ona göre yeter ki imkanı olsun, imkan varsa ilişki nasılsa olurdu.

·         E hep böyle olmamış mıydı?...

Oyuncakları olduğu için nasılsa arkadaşları onun yanına gelmek zorundaydı, kendisi gitmeye hiç gerek duymamıştı...

Güzel olduğundan karşı cinsten beğeni önüne hazır gelirdi, ilgiyi kazanmasına hiç gerek kalmamıştı...

·         Şimdi, Leyla ilişkilerinde nasıl ayar bilsin?

Kendi kendine bir hayal alemi oluşturmuştu iç dünyasında. Öyle bir alem ki bütün kıyasların kalktığı, kendisinin tek güzel ve kayda değer, biricik olduğu.

 

İnsanın iç dünyasına göre algı sistemi olur, der DTÖ.

Ona göre çevresindeki mesajları algılar ve ona göre de aktarımları olur...

 

Leyla’nın algısında sanki yaratılan her şey ona hizmet için vardı. Annesi ev ile ilgili bakımından sorumlu, babası maddiyat, getir-götür işleri... Arkadaş grubu dediğin onun ne kadar özel ve farklı olduğunu tasdikleme, dile getirme birliği... Hatta öyle ki hayvanlar bile bu durumun farkındaydı. Nerede bir arı, kedi, köpek varsa kimseye değil ona gelirdi. Sakine teyze de aslına bakarsanız böyle davranırdı; çevredeki herkes onun için varmış gibi... Yeter ki huyuna git, küstürme. İş Bankası mı? Tabii ki senin, nişanın var hakimle yakında, herkes hizaya geçiyor bak karşında... Yeter ki onun algısındaki dünyayı yıkma...

Öte yandan, en ufak bir eleştiriyi kaldıramayacak kadar hassastı ikisi de. Ha Sakine teyzeye demişsin ki ‘’böyle kanaviçe mi işlenir’’ ha Leyla’ya demişsin ki ‘’böyle giyinilir mi köyde...’’ Aldığın cevap ikisinde de aynı: “Siz beni çekemiyorsunuz. Mutlu olmamı kıskanıyorsunuz.”

 

Alışkındı. Bütün imkan onda olduğu için arkadaşları ona yalakalık yapmak zorunda kalmıştı. Çikolatasından almak, bebeğiyle oynamak, kıyafetini düğün için ödünç istemek... Onda her şey olduğu için arkadaşları ona yaklaşır, Leyla da bunu gerçek ilgi zannederdi. Kendisi ilişki kurma gereği hissetmez, samimiyet arayışı olmazdı ve işin acı tarafı o samimiyetsizliği normal karşılardı. Sahteliğini ayırt edemezdi...

·       İnsan bu hale nasıl gelir?

İnsanın birbirini tartma sistemi kalktığında, değerlendirmeleri sahte ve gerçeğe göre değil de nefse hoş gelmesine göre olmaya başladığında iletişim kuracağı kişiyle direkt ilişki kurmaya başlar ve kaybeder, der DTÖ:

 

İnsan, kimin kendi isteklerini daha tatmin ettiğine bakar,

O insanı yakını sanmak için...

Ya ne istediğini bilmiyorsa o insan?

Ya da istedikleri özüne zarar veriyorsa...

İnsan kendine yakın bulduklarını arar sadece...

Ya aradıkların gerçekten yakının değilse?

Ya onların isteklerini tatmin ettiğin için yakınında iseler?

...

Yahya Hamurcu

 

Beni tanıdınız mı?

Ben Leyla.

Ayaklarım yere basmaz,

Aklım beş karış havada.

Gönlüm desen, ohoo Kaf Dağı’nda.

Kim gidecek şimdi oraya?

En iyisi sen getir.

Gelirken su da getir.

 

Beni tanıdınız mı?

Ben Leyla.

Perilerim pek zengin,

Majesteleri, buyurun efendim.

Sağlı sollu iki sıra,

Halka kendimi arz edeyim.

 

Her mahallede bir Sakine,

Her kafada bir Leyla.

Birinin çözümü yok da,

Öbürüne çare,

Olur mu? Olur...

Sen bedelinden haber ver,

Bu iş ucuza değil,

En fazla uyguna olur...

 

 

 

===

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”