“İlkler unutulmaz”

“Yeni başlangıçlar güzeldir”

Cümleleri sıklıkla söylenir ve ilgi de çeker çoğu zaman...

Bir bebeğin ilk adımını atması…

İlk kelimesi...

Okula başlaması...

İlk iş günü…

Evliliği…

Başlangıçlar heyecanlıdır, peki ya sonlar?..

Başlarken birçok şeye özen gösterir, dikkat eder de insan...

Peki, ya her şey tamamlanınca, istediği hedefe ulaşınca...

Nasıl davranır?

Okula başlarken gösterdiği özeni, okul biterken de gösterir mi mesela?

Bir işe başlarken sergilediği tavrı, işten ayrılırken de görür müyüz sahiden?

Yıl boyunca özenle hazırlandığı o sınavdan sonra, neden koca sene çalıştığı kitaplardan hemen kurtulmak ister?

Evlenirken de en güzel sözler verilir, iyi dileklerde ve dualarda bulunur insan birbiri için...

Peki, ayrılık zamanı geldiğinde nasıl olur tavrımız?

Neden bazen en büyük düşman oluveririz birbirimize?

Öfkesini biraz olsun hafifletmek için yıllarca aynı yastığa baş koyduğu, birlikte gülüp ağladığı insanın, en özel sırlarını ortaya dökenler…

Boşanma davasında eşinin birazcık canını yakabilme hırsıyla evlatlarını kullananlar…

Onca yıl ekmeğini yediği iş yerinin aleyhine rakip firma ile işbirliği yapanlar…

Daha iyisini bulduğu anda işi aniden bırakıp, çalıştığı yeri, mesai arkadaşlarını zor durumda bırakanlar…

Ne gariptir ki başta niyeti iyi olan insanın baskı hissettiğinde davranışları bozuluverir…

Ya da artık o insanla, o kurumla işi bittiğinde eski özenini, özverisini kaybeder…

“Her güzel şeyin, bir sonu var” deriz…

Güzel güzel başlangıçları yaparken, neden sonunu da güzelleştirmek gelmez insanın aklına?

“O yıllardır benim hayat arkadaşımdı. Şu an bana nasıl bir haksızlık yapmış olursa olsun, ben ona yanlış yapmayacağım!” diye neden demez?

İyiliğe herkes iyilikle karşılık verebilirken,   neden kötülüğe rağmen çizgisini koruyamaz insan?

Peki ya şöyle düşünülse:

“Benim bir stilim var ve canım acımış olsa da ben onun özel sırlarını ortaya dökmem!” 

“Bu iş yerinden ayrılmama az kalmışken de ilk günkü heyecanımla elimden geleni yapmaya gayret ederim.”

“Satışı yaptıktan sonra da müşterimin sorununda yanında olurum...”

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki “her son, sonraki başlangıcı dizayn eder.”

İşte bu yüzden, son sahne çok önemlidir...      

Bir işten ayrılırken...

Bir ilişki biterken...

Bir başlangıcı sonlandırırken...

Bir stili olmalı insanın,

Tüm ilişkilerinde güzelliklerle anıldığı,

İyilikle bitirilmiş bir imajı olmalı insanın,

Çünkü son sahnedir akılda kalıcı olan...

Daha iyi başlangıçlar ve bitirişler için....

Son sahnedir imzasını attığı...

Tüm gayretini ortaya koymuş, yorulmuş, bir sonuç da elde etmiş ama hala devam ediyor elinden geleni yapmaya. Son bir dokunuş, son bir tedbir, son bir dikkat, son bir şey daha “ne yapabilirim?”  İşte bu insan, başka bir insan.

İnsanı sıradanlıktan uzaklaştıran, sıra dışı işler, sıra dışı kazançlar elde etmesinde destek olan o son sahnedeki tavrıdır…

Artık iş bitmiş, kazanç cebe girmiş ve hala müşteriye ikram derdinde…

Oyun kazanılmış ve hala takım sahayı terk etmiyor.

Herkes ticaret yapar,

Herkes ilişki başlatır, bitirir.

Her insan bir yerden, bir süreçten, bir kişiden ayrılır…

Ama her insan akılda kalmaz ve her insan bir sonraki öyküye alacaklı başlamaz.

Son sahnenin hakkını verenlerdir akılda kalanlar… Daha iyi bir kazancı dizayn edenler…

İşte bu kazanç,  insanın sadece bir satış değil, bir oyun veya bir zafer kazanması değil, hayatının bütün kazançlarının, zaferlerinin habercisi oluyor.

 Gerçek başarının imzası, o işin gerektirdiği bedelleri ödedikten sonra, hala o son sahnenin hakkını vermek için devam etmesinde gizlidir.

===

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”