Kahve Bahane, Sohbet Şahane!

Okullar açılmış ve her okul dönemi icraata dökülen sınıf anneleri buluşmalarına başlanmıştı. Çocuklar okula bir şölen havasında uğurlanmış, ardından güzel bir ‘kahve bahane sohbet şahane’ buluşması için yer ayarlanmıştı. Dörtlü masa buluşması uzun bir aranın ardından nihayetinde gerçekleşecekti. Gündem muhtemelen çocuklar, hayat ve tabi ki eşlerle ilgili dert yanmalar olacaktı.

Her biri kendi aleminde buluşma noktasına doğru yürüyorlardı.

Biri sinirden çantasını tepiştirerek… Diğeri hayattan bezgin halde…

Biri her şeye hâkimim, diğeri hayatımın kontrolü elimden kayıp gidiyor edasıyla…

Sinirden çantasını tepiştirerek mekâna gelmiş olan:

-        Ben bu çocuğa söz geçiremiyorum, tüm gün elinde bilgisayar… Bilgisayarı bırakıyor yaşına uygun olmayan gerçek dışı filmler izliyor. Yani anlamıyorum da çocuklar için nasıl böyle olağandışı filmler tasarlayabiliyorlar? İşin çivisi çıkmış. Çocukları düşünen yok, onların ruh ve akıl sağlığını düşünen yok. Tek dertleri para para para! Bir de benimle ters ters konuşuyor, üstten üstten, bilmiş bilmiş… Bağırıp çağırıyorum, sonra yine kendini kötü hisseden kim? Ben. O ayağını uzatıp umursamaz bir yüz ifadesi ile bana bakıyor…

Her şeye hâkimim havasında olan:

-        Bence biraz sert bir tutum sergilemelisin!

Hayatının kontrolü elinde kayıp gidiyormuş gibi hisseden:

-   Hayır, hayır! Sert davranmak da çocuk için bir şiddettir. Her zaman tatlı dil, güzel davranışla yaklaşmalısın!

Ve hayattan bezmiş olan:

-        Tatlı dil, tatlı dil dediler hep tepemize çıktı bunlar. Katılmıyorum hiç…

Sohbet tüm tatlılığıyla akıp gidiyordu. Her biri kendi stiline uygun cümlelerle konuşmaya devam ediyordu.

-        Tatlım ben hep diyorum tehditvari konuş. Kesin çözüm hemen dediğini yapar.

 

-        Canım o da dominantlık gibi olmuyor mu?

 

-        Tehdit etmek, sert davranmak doğru bir çözüm değil tamam ama tatlı dilin çözüm olmadığına da şahidim birebir…

 

-        Çocuklar sıkıntılı, devir kötü. Bu devirde bu kadar… Hem bazen onlara haksızlık ediyoruz gibi geliyor. Biz ne kadarız ki çocuklar ne olsun? Elimizde telefon, gözümüz hep bir ekrana bakıyor. İş için ya da iş için değilse keyif için gözümüz ekranlarda değil mi?

 

Buluşma bitmiş, herkes kendi fikrini beyan etmişti. En nihayetinde yine aynı sorunların devam ettiği, güzel evlatları ile olan güzel ilişkilerinde bir gün daha geride kalmıştı.

“Neden bu çocuklar böyle?”

“Ne yapabiliriz?”

“Süreci nasıl yönetebiliriz?”

Doğru soruları sormaya, üzerinde düşünmeye içlerindekileri dökmekten yine fırsat kalmamıştı.

Yüzyıllardır ebeveynler çocuk yetiştiriyor değil mi?

Bazı çocuklar ‘olgunlaşıyor’, ‘yetişiyor’.

Bazısı “Bu olmadı, bana başka bir tane verin!” hissi uyandırıyor. J

Dünyada ilk çocuk yetiştirenler biz değiliz öyle değil mi?

Çocuk yetiştirmeyi gerçekten biliyor muyuz?

Bilmiyorsak nasıl öğrenebiliriz?

Herkesin her konuda bir fikri var ama hangisini dikkate almalıyız?

Hangileri sepetten içeri girecek, hangileri sepetten atılacak?

Doğruları ‘uygulamak’ adına, yanlışları da ‘yapmamaya dikkat etmek’ adına deneyim transferi yapmalıyız.

Çocuğunu iyi yetiştirebilen neleri doğru yaptı?

Çocuğunu yetiştirmeyen nerelerde hata yaptı?

Bunu öğrenebilmek, öğrenmeye kıymet vermek nasıl olurdu sizce? 

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 “Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

 Yahya Hamurcu