Ailenin tek çocuğuydu, ilgi ve sevginin bolca sunulduğu bir ortamda büyümüştü. Kendi yaramazlıklarından kaynaklananlar dışında hayatında acıya yer olmamıştı. Canı yandığında da tüm aile seferber olmuş, acısını dindirmeye çalışmıştı hep.

Şimdi ise kendini bir çıkmazın içinde hissediyordu. Anneannesinin hastalığını öğrendiğinden beri ne bir şey yapmak istiyor ne de yaptıklarından keyif alıyordu.

Anneannesi onun çocukluğuydu. Annesi çalıştığı için ona anneannesi bakmıştı. Güler yüzlü, hayatın hep olumlu tarafını gören neşe dolu bir kadındı anneannesi. Ne çok vakit geçirmiş ne kadar eğlenmişlerdi birlikte. Şimdi onun olmayacağını düşünmek canını çok acıtıyordu. Üstelik bu kolunun ya da dizinin ağrısına hiç benzemiyordu. Hiçbir ilaç fayda vermeyeceği gibi annesinin ilgisini çekmek de istemiyordu. Sadece bu acı gitsin istiyordu içinden. Yanağının yanındaki kıvrım yeniden kayboldu. Biraz önce annesinin sildiği yaşların yerini yenileri aldı. İçi oyulmuştu, kocaman bir boşluğun içinde yolunu kaybetmiş gibiydi. Onun aksine annesi ne kadar da güçlü duruyordu. Kederli miydi? Şüphesiz. Kız, annesinin yüzündeki hüznü okuyabiliyordu ama bu, onunkine benzer bir acı değildi. Kabullenişin verdiği rahatlığı annesinin tüm davranışlarında açıkça görebiliyordu. "Nasıl bu kadar rahatsın?" diye sordu.

“Sen de olacaksın.” dedi annesi usulca. “Hayatta her şey geçicidir çünkü. Her acı ve her haz.  Sen kendin bunun bizzat şahidi değil misin? Hangi yıldız giden ayın arkasından yas tutuyor? Hangi mevsim geldiğinde bir diğerinin gidişine sebep olmuyor? Bu hayatta her şey geçer ve her geçenin yerini bir yenisi alır. Biz gidene bakarak yanılırız, ona bakıp hüzünleniriz. Oysa giden gelenin işareti değil midir? Güzel anılarımızı bizden kimse alamayacağı gibi yanına yenilerini eklememize de kimse mani olamaz. Mesele kabul edip ayağa kalkabilmek. Acıların seni tüketmesine değil büyütmesine izin vermek..."

Annesinin sözleri kalbini rahatlatıyordu ama bunu yapmak hiç de kolay olmayacaktı. Bunu öyle hemen yapamayacağının farkındaydı. Annesi zihnine giren ama henüz kalbinde yeşermeyen bu inancı kendinden tanıyordu. “Zaman…” dedi… “Hiçbir şey birdenbire olmaz. Gidenlerin getirdiklerini görmeye çalış. İyice bak, adaletle irdele. Çok yakında sen de hüznün öğrettiklerinden mutlu olmayı başaracaksın.”

* Hepimiz böyle değil miyiz hayatta? 

* Bazen yaşadığımız acının hiç bitmeyeceğini zannedip hayata küsmez miyiz? 

* Hayat küsülecek bir şey midir gerçekten? 

* Yoksa yaşadıklarımızdan deneyim alarak yarınımızı daha iyi dizayn edeceğimiz bir süreç midir? 

Her insan mutlaka bu hayatta acılarla karşılaşır. Önemli olan bu değildir. Önemli olan insanın yaşadıklarını nasıl algıladığı ve onlara nasıl tepki verdiğidir. Her süreç kabullenmekle başlar. Bu kabul yanında çözümleri de taşır. Bu muhteşem sahnede her şey insan içindir, insana özgüdür. Her bitiş canımızı yaksa da geçicidir ve dahası yeni bir başlangıcın habercisidir. Bize kalan tek şey ise verdiğimiz tepkidir.  

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”