Affet beni!  

Yüzüm yok kapını çalmaya ama…

Kapının eşiğindeyim, başımı önüme eğmiş bekliyorum…

Belki de çok geç kaldım gelmek için,

Belki de hiçbir zaman geç değil, bilmiyorum.

Belki hala yeterince farkında değilim yaptıklarımın ama…

 

Affet beni!

Her şeyi, herkesi ardımda bırakmaya razıyım.

Hepsini elimin tersiyle ittim ve kapına geldim.

Ellerimi bağlamış ne yapacağımı bilmez bir halde bekliyorum…

 

Sabah evden çıkarken, annesinin cebine koyduğu tüm parasını yere düşürmüş bir çocuk gibiyim.

Üstelik annesinin onca nasihatine rağmen…

Çok utanıyorum.

Çok korkuyorum…

“Ben seni defalarca uyarmadım mı? Sana söylemedim mi?” demenden korkuyorum.

“Dinlemediğin halde tekrar tekrar anlatmadım mı?

Kulağını kapadın, gözünü çevirdin.” diye yüz çevirmenden korkuyorum.

Kafamı kaldırmaya cesaretim yok, başım önümde bekliyorum…

Ne söylesem, sana nasıl hitap etsem bilmiyorum…

Kapına geleni çevirmediğine defalarca şahit olsam da…

Merhametinden gözlerim defalarca ıslanmış olsa da…

Yine de korkuyorum!  

Biliyorum asıl kendimden bu korkum…

Ben olsam öyle yapardım çünkü…

Ama SEN; ben değilsin, değil mi?

Öyle olsa neden defalarca uyarasın ki beni?

Neden benim gitme çabama karşılık her seferinde beni durdurmaya çalışasın ki?

Benim kendime zalimliğime karşı SEN hep merhametlisin oysa…

Benim acizliğime karşı SEN hep çok yücesin…

Benim haklı çıkma çabama karşın SEN zaten hep haklısın…

Benim aceleciliğime karşı SEN hep sabırlısın…

Benim cimriliğime karşı SEN hep cömertsin…

Benim nankörlüğüme rağmen SEN vefayla dolusun…

 İşte bunu unutuyorum bazen.

Ve o bazenleri içim çok acıyor, ümidim kırılıyor, dizlerimin bağı çözülüyor sanki…

İçimde seninle doldurduğum her yer boşalıyor.

Tüm kapılar tüm pencereler açık kalmış sanki…

İçimde rüzgarlar esiyor.

Her şeyi, tüm bildiklerimi, tüm inandıklarımı birbirine geçiriyor bir kasırga.

Üşüyorum…

 

“Unutuyorum işte elimde değil!” de diyemiyorum.

Unutmamam lazım biliyorum ama yine de unutuyorum…

Kendi başıma yapabilirim sanıyorum.

Gücüm yeter sanıyorum ve her seferinde yanılıyorum.

Her yapamadığımda tekrar hatırlıyorum.

Ve unuttuğumdan utanıyorum…

Kendimden utanıyorum…

 

Yüzüm yok kapını çalmaya ama başka çarem de yok…

Kovsan da dövsen de gelme desen de başka çarem yok…

SEN’den başka gidecek bir kapım yok…

Beni SEN’den iyi anlayan, bana SEN’den yakın kimsem yok…

İşte kapındayım yine, gözlerim ayaklarının dibinde…

Bekliyorum…

 Affet beni!

Bildiğimi sandığım için affet!

Bildiğimi sanıp da yanıldıklarım için affet!

Unutup da yanıldıklarım için beni sorumlu tutma!

Yine ve yeniden aç kapını.

Yaptığım tüm saygısızlıklara rağmen önünde eğilmeme izin ver.

Yine seninle olmama izin ver…

 

Affet beni!

SEN’sizken hiçbir şeyin rengi yok sanki.

SEN’sizken her şey soluk, cansız, mutsuz, umutsuz…

SEN’sizken içimde hissettiğim boşluk sonsuz.

SEN’inle yeniden doğmama izin ver.

İzin ver yine SEN’inle renkleneyim…

SEN’inle canlanayım, SEN’inle yeniden var olayım.

 

Eşiğinin dibindeyim işte…

Burnum sürtülmüş, gücüm tükenmiş ama içimde kocaman bir umut…

Önünde diz çöküyorum…

Tüm yaptıklarımın özrünü sunuyorum.

Tüm verdiklerin hatta vermediklerin için teşekkür ediyorum, minnet duyuyorum.

Ve tüm yaptıklarıma rağmen, istediğim ne varsa yine SEN’den bekliyorum.

SEN’siz bir hiç olduğumun farkındayım.

SEN’se benim her şeyimsin...

SEN’se benim her şeyimsin…

 

Affet beni!

Affet ki dizlerimin üstüne çöktüğüm bu yerden bir bahara ayaklanayım…

Affet ki içimde kuşlar cıvıldasın…

Affet ki içimde solup giden resimler yeniden canlansın…

Affet ki adı umut olan tüm dilekler gerçekliğine ulaşsın… 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”