Düğünümüz var...

Bir düğün davetiyesi ile başlar evlilik yolculuğu…

“Aa! Evleniyor!”

“Bak sen, bu son dakika golü oldu! Hiç beklemiyorduk”

“Sen daha otur, bak millet nasıl buluyor hatunu, kapıp evleniyor!”

Evlilik sadece evlenen çiftler için değil, onların aileleri için de bir başlangıçtır. Hatta evliliğe şahit olan herkes için güzel hatıralar barındırır.  Müzik sesleri, konvoyların korna sesleri, davullar, zurnalar, etrafta koşuşturan çocuklar… Uzaklardan gelen akrabalar, uzun zamandır görmediğimiz tanıdıklar, yakın arkadaşlar... Küskünlükler, barışmalar, alınganlıklar, gülüşmeler, arada gözyaşları, şaşkınlıklar! Hepsi yok mudur her düğünde?

“Güzel oldum mu?” “Yakışmış mı?” “Ne takacaksın?” soruları…

Gelinle, damada özel yorumlar, onlara özel sorular…

“Ne iş yapıyormuş damat?”

“Gelin çalışıyor mu?”

“Nereliler?”

“Hangisi kayınvalide?”  Genelde kayınpederi merak eden olmaz.

“Gelinliği güzel seçmiş.”

“Damat, efendi birine benziyor.”

Öncesindeki telaş, sonrasındaki yorgunluk ile karışan onlarca tanıdık konuşma olur. 

Yıllar sonra gördüğün bir çocukluk arkadaşı veya komşu teyzenin çocuğu seni geçmişe götürür.  Bazen gözünde bir okul hatıran canlanır. Kalbini pıt pıt çarptıran biri gelir gözünün önüne ve onu yâd edersin.  Bazen kendi evlilik törenine gidersin ve “Evet” kelimesini tekrar duyarsın. Bir de tabii hiç karşılaşmak istemediklerin olur. Mecburen gülümsemek zorunda kalırsın.  

İnsanın mahcup olduğu, mutlu olduğu veya üzüldüğü karelerde duygular vardır. İnsan olayları unutsa da duygularını kolay kolay unutmaz. Birinin, bir şeyin, bir kokunun veya melodinin hissettirdiği duyguları hatırlar. Sonra o anı zihninde şimdi ile kıyaslar.

Çünkü zihin, kıyasla çalışır. Bazen kendini büyümüş hisseder, bazen yaşlanmış. Bazen daha ilerde, bazen daha geride, bazen daha başarılı veya bazen de daha kaybetmiş. Bu hesaplaşmalar birkaç dakika içinde olur çoğu zaman. Ama o kısacık anlar, insanın nerede olduğunu fark etmesini sağlar. Hayatın içinde bir yerlerdeyiz ama nerede?

Geleceğe gittiğin bir karede çocuğunu evlendirirsin veya torun sevgisini tadarsın. Belki gurur duyduğun bir mezuniyet hayal eder ve aslında bir yolculuğa çıkarsın. Kimi zaman gözlerin yaşlanır, kimi zaman kalbin hop eder.

O kıyaslamalar içinde hesaplaşmalar vardır, özlemler vardır. İnsanın ne geçmişe ne de gelecekte yaşamak istediğine olan özlemi onu bir yere vardırmaz. Çünkü bulunduğu yerden kaçmak istediğinde özler insan. O da çoğu zaman zorlandığında olur. Zihninde, bir aileden başka bir aileye veya bir işten başka bir işe gitmiş. Ya da bir şehirden başka bir şehre taşınmış. Hep, başka hayatlara, insanlara özlemi var. Neden? Çünkü şu an bulunduğu yer daha fazla çaba istiyor. Ama bizde onu yapacak güç veya konsantrasyon yok.

Oysa her hesaplaşma insanın geçmişinden bir şeyler öğrenmesine sebep olmalı. Çünkü bu hayatta öğrenci olmak çok kıymetli. Bir yerde takılıp kalmalarımızı aşabilirsek ilerleriz.

O zaman çalsın davullar zurnalar! “Düğünümüz var” dediler! Geldik. Tüm iyi dileklerimizle bir başlangıca şahit olalım istedik.

Deneyimsel Tararım Öğretisi der ki; “Başlangıçlara şahit olmak insanı ümitvari yapar.”

O ümitle, başlasın zihnimizdeki yolculuk! Hazırım, acı tatlı tüm duyguları yaşamaya. Hazırım yaşantımı gözden geçirmeye! Hazırım hesaplaşmalara, kıyaslara. Çünkü insanın, kendi hayatından da başkalarının hayatından da öğreneceği çok şey var. Öyleyse, biz de hazır olalım öğrenmeye…

  ===