SAMİMİ PİŞMANLIK

 

Gecenin ortasında cırcır böceklerinin bile sesi kesildi. Arap çölü kadar sıcak bir geceydi. Ali başını yatağa koyduğundan beri dönüp duruyordu. Uyumaya çalıştıkça aksine aklına gelen düşüncelerden kurtulamıyordu. Koridorun loş ışığını takip ederek, salona geçmeye karar verdi.  Köşedeki koltuğa oturdu ve duvardaki saatin yavaşça ilerlemesini izledi. Gözü yanındaki çerçevelerdeki mutlu yüzlere dönünce düşünceler yerini anılara bıraktı. Bir film gibi izlemeye devam etti kendini. Ne kadar hızlı geçiyordu zaman. Kendini bir an yaşlanmış hissetti. Şimdi artık iki çocuk babasıydı.

Ailesi, Kardeşleri, eşi, çocukları, imkanları için şükür çekti için için.. Hayatta çabalarının karşılığını gördüğü gibi ona verilen imkanlarla da desteklenmişti. Birçoğunun imrenerek bakacağı bir yaşama sahipti.  Birden kalkıp pencereye yürüdü, ellerinin camın soğuk yüzeyine koydu. Yine de içine serinlik vermiyordu.  Evet uyuyamıyordu bu kadar doğrunun yanında orda duran sır siyah bir leke gibi idi.  Her güzel şeyin arkasından kara basan gibi hortluyordu. Öyle bir hatası vardı ki düzeltmesine rağmen geri bakıp düşündüğünde boynunu büken. Utancı ve pişmanlığı halen omuzlarına ağır geliyordu, uyuyamıyordu.

Her şey yolunda ve güzelken neden geri gelip duruyordu.

Yüzünü kapatmak istercesine ellerini yüzüne iliştirdi.  Bu hatasını bilen de yoktu, neydi onu bu kadar utanca sokan şey ?  Bunu bir tek  Rabbi ve kendi biliyordu. O’ndan saklanamayacağını da biliyordu. Ama yine de saklamak istedi kendini, yerde bir yarık olsa da gizlensem diye düşündü, O yerin dibindekileri de görendi halbuki. Yok, saklanacak, kaçacak yer yok dedi.

“Rabbim içimde bir şey var, boğazım düğümleniyor. Sana itiraf etmek gelmiyor içimden sen içimi bilsen de…

Ama bir şey var, bir şey var yaptığım, senin de zaten bildiğin…

Nasıl saklansam bu yanlıştan?

Taşın altına mı girsem?

Yorganlara mı bürünsem?

Nasıl unutsam sana yaptığım yanlışı?

Nasıl unuttursam hiç unutmayana?

Dilimin bile varmadığı o hataya nasıl af dilesem?

İnsan unutur değil mi Rabbim, öyle ya bize verdiklerini unutup sana karşı ne çabuk nankör oluyoruz… Madem bir şeyleri unutuyoruz unutma kotamı orada kullansam olur mu?

Affeder misin beni?

Örter misin şükürsüzlüğümün belirtisi olan hadsizliğimi?

Artık yapmasam da hala dualarımda samimiyetsiz hissetmemin sebebini. Sana itiraf etmem gereken bir şey varmış gibi hissetmem bundan… Unutmak istediğim ama anmak bile istemediğimden dile getirememem bundan…

Affeder misin Rabbim?

Affeder misin?”

“Âmin” diye bir fısıldama duydu.  Arkasını döndü üç yaşındaki oğlu onun gibi ellerini açmış duasına eşlik ediyordu. Ali tebessüm etti oğlunu yanına çağırdı. Sanki yatmadan önce ortalığı birbirine katan aynı çocuk değilmiş gibi masumca babasının yanına sokuldu. En son babası odasına git dediğinde ancak uyumuştu. “Bana kızmadın di mi baba?” dedi. Nasıl kızabilirdi ki, çocuktu sonuçta…

 

Hepimizin keşke yapmasaydım dediği hataları vardır. Hiç yapmamış olmayı dilediği davranışları. Mesele o hatanın bizi bir yere getirip getirmediğidir. O hatadan öğrenerek, düzelterek mi ilerledik yoksa tekrar ederek görmezden mi geldik? Hatalarımız bizi daha tedbirli mi yaptı? Daha şükürlü daha tövbe eden biri haline getirdi mi? Hatasız insan yoktur ama hatalarından öğrenen ve öğrenmeyenler vardır. Hatadan sonra pişman olan ve kendini düzelten çocuk nasıl sevimli ise insan da samimi pişman olduğunda o kadar sevimlidir. Tövbeleri kabul olanlar; hallerini düzeltenler ve gizledikleri gerçekleri Rabbine açıklayanlardır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; mesele samimi pişman olup devamında ümidini hiç yitirmemektir.

 ===   

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

 

Yahya Hamurcu