SEVGİ Mİ? SAYGI MI?

Semra, insanı seven uyumlu bir insandı. Her şeyin çözümünün sevgide gizli olduğuna inanırdı. Sözcüklere kalsa sevilmek çok da önemli değil derdi. Yaşantısında ise önceliği sevilmek üzerineydi. Sevilmemek onu üzerdi. Bazen bu durumun farkına bile varmazdı.

Çocukluğundan itibaren çevresinin söyledikleri onun için çok önemliydi. Mutlu bir anı olsun hemen arkadaşları ile paylaşırdı. Mutsuz bir anı olsun, başarılarını veya başarısızlıklarını hemen paylaşırdı.

Son zamanlarda hayatında işler pek de yolunda gitmiyordu. Üniversitede yüksek lisans yapıyordu. Ne var ki hocasıyla yıldızları kendine göre pek de barışmamıştı. Kendini sevdirmeye ne kadar çalışsa da başarılı olamamıştı. Bir gün arkadaşı Feyza’yla dertleşti.

-          Ya İkbal Hoca ne yapsam beni sevmiyor. Ben bugüne kadar hep hocalarımla iyi anlaştım ve sevgi temelli ilişkiler kurdum. Yalnız İkbal hoca sanki bunu hiç umursamıyor. Bu durumda beni çok üzüyor. İçin için sanki benden hoşlanmadığını düşünüyorum. Çok uzak, mesafeli sanki bana; “Uzak dur, bana bulaşma” der gibi bir hali var. Çok mesafeli, donuk donuk bakıyor. Çok az konuşuyor, ders haricinde hemen hemen hiç muhabbet etmiyoruz. Yanlışlarımı pat pat söylüyor. Doğrularımı “Tamam olmuş bu kadar” diyip geçiştiriyor. ‘’Bu kız mutlu mu, mutsuz mu?’’ hiç yok. Bak o kadar bilgili ki ondan çok şey öğreniyorum. Aramızdaki o mesafe var ya o duvarı aşamayınca canım sıkılıyor. Bence benden hiç hoşlanmıyor.

-          İlahi Semra hiç güleceğim yoktu. Belki de onun yapısı böyledir. Sevgisini her insanın gösterme şekli farklı. Bir de ne olacak; İkbal hoca seni sevse ne,sevmese ne... Gir dersine, sana olan faydasını al ve çık takılma böyle şeylere.

-          Nasıl takılmam? Seni gerçekten anlamakta zorlanıyorum, duygusuz gibisin. Buram buram İkbal Hoca kokuyorsun. Gerçekten kendini ve insanları sevmiyor mu, öyle mi yani? Acaba onu kimse sevmedi mi, o yüzden mi böyle? İçin için bunu bile düşündüm. Yazık, hayatı boşa gitmiş gibi... Sevgisiz yaşanır mı?

-          Fazla anlam yüklüyorsun. Ben hiç takılmam; hoca beni sevmiş, sevmemiş. Hem bakalım beni sevse bile ben onu sevecek miyim? Çok da önemli değil yani. Bana sorarsan sen de bu kadar takılma.

-          Peki, senin için ne önemli? Sen neye bakarsın, neye takılırsın?

-          Kimse beni dediğim gibi sevmek zorunda değil ama benim için saygı çok önemli. Kırmızı çizgim diyebilirim. Karşımdaki kişi bana saygı duymalı ve ben de ona. Benim yaşam stilime saygı duyulmaması beni üzer. Düşünen, kendini geliştiren, fayda odaklı insanları severim ben. Diğer türlü çok samimi gelmiyor. Hatta mesafeli insanlar bana daha yakın gelir. Gerçekçi, net sınırları olan tabii ki bir de tebessümlü olsa tamamdır. Bir insan düşün, arkadaşın olsun; çok sıcakkanlı, eğlenceli, sınırları yok. Senin neye ihtiyacın olduğunu hiç anlamamış. Ne yapayım ben o sevgiyi? Bana hiçbir faydası yok ki? Toplamda zarardayım. Ya bugün, yarın ya da yakın bir gelecekte bana zarar verecek. Kendime saygım varsa uzaklaşırım o insandan... Aynı olalım, benim gibi düşün diye demiyorum Ancak herkes benim ya da senin gibi sevmek zorunda değil. Anlarsak daha mutlu olabiliriz.

-          Hımm! Farklı bir açıdan baktın hiç böyle düşünmemiştim. Bu bana soğukkanlı bir yaklaşım gibi gelirdi. Yalnızlaşırım elimde hiçbir şeyim kalmaz gibi gelirdi. Sevmeyen sevilmeyen, sıkıcı mutsuz insandır diye düşünürdüm.

-          Ben sevmiyorum demiyorum ki... Zor seviyorum ama saygıyı daha çok önemsiyorum. Herkesi sevebilmemiz mümkün değil ama saygı duyabiliriz. Zamanla sevmek, seçerek, detayda sevmek daha samimi geliyor.

Her insanın hayatta kıymet verdiği kavramlar birbirinden farklı farklıdır.

Kimi insan için sevgi önemliyken kimi insan için ise saygı daha önemlidir.

Esasında ikisi de ilişkilerimizde doğru miktarda ve doğru kıvamda elzemdir.

Farklılıkları fark ediyor olmak insanın ne işine yarar?

 İnsan, hayatı boyunca iletişim ve ilişki kurmak zorunda bırakılmış bir canlıdır. O yüzden en çok da kendini ve çevresindekileri tanımak zorundadır. Neye ihtiyacı var ve kimin hangi ihtiyacı giderebileceğini öğrenmeli ki kaliteli bir hayatı olsun.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Farklılıklarımız zenginliklerimizdir.”

Nasıl ki akşama fasulye yemeği yapmak isteyen biri marketten ne alır?  Tabi ki ihtiyacı olan malzemelere göre alışveriş yapar; taze fasulyesi, soğanı.

 Tekstil sektöründe imalat yapan bir üretici neye bakar? İmal edeceği kumaş için hangi üreticiden ne alacağına. Neyden ne çıkacağını bildiğinde ortaya iyi bir ürün çıkarır.

İnsanın da kendini ve çevresini tanıması bu yüzden önemlidir. İnsanları doğru yere konumlandırmamızı ve doğru beklentiler oluşturmamızı sağlar.

Sağlıklı ilişkiler kurmak için kendini ve insanı tanıyanlardan olmak ümidiyle...

Böylece eksik parçalar zamanla yerini bulacaktır...

 

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

Yahya Hamurcu