Unuttum Tüm Bildiklerimi

 

Yerde miyim gökte miyim belli değil…

“Unuttum tüm bildiklerimi, çünkü aşığım,
Heyyyt be, başım nasıl da dönüyor aşktan! Kuşlar gibiyim kuşlar…

Ayaklarım yere basmıyor, bulutlara çıktım…

Hadi, indirebiliyorsan indir beni yere…

 Ahh, ne de güzel görünüyor gözüme her şey!

Duygularım nasıl yoğun…

Yerde miyim, gökte miyim belli değil…”

 

“Unuttum tüm bildiklerimi çünkü kızgınım…
Öfkeliyim… Hem de nasıl!
‘Olmamış bu proje, hiç güzel olmamış, ne komiksin sen ya!’ derken beş günlük emeğime. Hem de o küçümser bakışlarla bakarken bir yumruk çakmak istiyorum tam da suratının ortasına.

Yerde miyim, gökte miyim belli değil…”

 

“Unuttum tüm bildiklerimi…

Korkuyorum şu an.

Ayyyy anneciğimm, nasıl panik oldum!

Ormandaki köpekler sardı etrafımı. Off! Ne yapacağım şimdi? Yürüyüşe çıkmasaydım keşke!

Nereye kaçsam?..
Duygular şelale ve ben yine unuttum tüm bildiklerimi…”

 

İşte böyle başlıyor insanın tüm bildiklerini unutması. Yani bilincin perde perde daralması, akıl tutulması. Yani duygularının yoğunlaşıp coşup taşmasıyla başlıyor insanın doğru olana ulaşamaması, idrak edememesi. Sadece ve sadece o anı düşünmesi ve hatta düşünemez olması.

 

Arka arkaya gelen yanlış üstüne yanlışlar… Adım adım adım… O sonu kendi hazırlıyor. Duyguların frenine basmayınca heyecan getirmiyor mu hepsi? Hangi duygu mu?

Fark eder mi?

Acı, haz, korku say sayabildiğin kadar…

Hangisi coşup senden aklını almış ve sana tüm bildiklerini unutturmuşsa.

Veeee yazık ki insan en büyük hatalarını heyecanının tavan yaptığı, en duygusal anlarında yapıyor. Bu bazen kızgınlık oluyor bazen de delirircesine bir öfke. Bazen aşk sarhoşluğu, bazen de reddedilemez bir teklif… Korkuyu da unutmamalı, korkunca da ne tanınmaz bir hale geliyor insan. 

 

Hani duyulur ya üçüncü sayfa haberlerinde “Cinnet geçiren adam ailesini öldürdü.” O an görmüyor ki gözü bir şeyi. Nasıl görsün öfke tavan yapmış, ele geçirmiş o duygu adamı. Oysa “Öfke ile kalkan zararla oturur.” demişti atalarımız...

 

Bu bazen de en dayanamayacağı bir teklif oluyor. Aslında kazıklanacağı ama o an başını döndürüp ayaklarını yerden kesen bir iş teklifinde bunu yaşıyor.

 

Ya da aşık oluyor; “Ahhhh bulutların üstündeyim şu an dünya nasıl da pembe. Ağaçlar, kuşlar, dereler, tepeler pespembe. Acaba kim boyadı bu renge…”

 

“Evvvvet!!!!” diyor, “Evet, evet, evet kabul ediyorum… Evet istiyorum… Varım bu işte!”

“Bu iş teklifi reddedilir mi hiç...”

Ya da,

“Aşık oldum, hemen evlenelim...”

Daha doğru düzgün tanımadan hayaller kurup hayale ulaşamamanın üzüntüsüyle baş başa kalabiliyoruz.

Heyecanlanıp duygular yoğunlaşınca istekleri yapabileceklerinin ötesine geçince tüm bildiklerini unutabiliyor insan.

Yanlışı seçtiğini fark edemiyor o an… “Yapmaaaaa durrrr!” desen de seni ve tüm dünyayı sessize alıyor hatta bazen vicdanını bile… Duymamak için uyarıları.

 

Peki, ne yapmalı insan bu kadar keyif veren ve olmasa hayatın anlamsız olacağı duygularını nasıl yönetmeli?

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “İnsan en büyük yanlışlarını duyguları yoğunken yapar.”

Peki, bir kere geldiğimiz şu hayat değmez mi daha iyi yaşamaya? Değmez mi daha keyifli olmaya? Değer elbet…

 

O zaman, “Ahhh, ne zor soru bu şimdi nerden çıktı! Uğraştırma şimdi beni bunlarla, bırak ya tadını çıkarayım anın!” diyenlere inat biz yine duyguları sakinleştirip arayalım doğruyu. Doğruyu aramak keyifle dolsun hayatımıza…

 

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

Yahya Hamurcu