İnsanlar iletişim kurarken farklı stiller kullanırlar. Kimisi çok dobra olabilirken, kimisi çok mesafeli, kimisi ise çok naif olabiliyor. Her gittiğimiz yerde de alışkanlık edindiğimiz bu tek tip stili kullanmayı tercih etmek konforlu geliyor. Sırtına giydiği “ben böyleyim ve hayatı böyle yaşıyorum” cümlesi ise insana destekmiş gibi gözükürken, zannettiğinden daha çok köstek olabiliyor.

“İnsanlara çok saygı gösteririm ve ben de aynı saygıyı beklerim, dolayısıyla iletişimim çok mesafelidir. Çünkü benim için saygı demek mesafe ve ciddi bir yüz demek. Kelimelerim özenli, cümlelerim hep sizli, ifadelerim hep İstanbul Türkçesidir. Gittiğim yerlerde karşılaştığım insanlardan da aynı muameleyi görmeyi beklerim, mekan fark etmeksizin… Karadeniz turunda uğradığımız bir köyde de, plazamda girdiğim toplantıda da aynı stili kullanırım...”

“Ben pek o arkadaş gibi değilim, sizler bizler iyi güzel hoş ama benim stilim dobralık. Aklımdakini içimde tutamam kimse kusura bakmasın, düşündüğüm ağzımdadır. İnsanlar da çok abuk subuklar canım. E birinin de bunu onlara söylemesi lazım. İşte ben de dünyaya bu ‘ulvi’ işi yapmaya geldim. Kiminin yengesi, kiminin ablası, kiminin amcası, kiminin kuzeniyim...”

“Benden etrafınızda mutlaka vardır eminim. Sayımız fena değil ve birbirimizden bazen çok hoşlanırız bazen de hiç hoşlanmayız. Ay ne güzel bu da benim gibi açık sözlü diye iki lafın belini birlikte kırarız aslında dedikodu yaptığımızı kabul etmeden… ama bu iş benimle ilgili dobra konuşmaya başlayana kadar sürer, orada bir durması lazım o zaman pek anlaşamayız. İçim dışım bir olduğundan her yerde böyle olmak bana haktır. Ailemde de, işimde de, arkadaş arasında da böyleyimdir. İnsanların zayıf oldukları veya acılarının olduğu yerlerdeki bu hassas halleri de beni durdurmayabilir. Sonra da insanlar benden uzaklaştığından ‘E doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar’ whatsapp durumumda yeni güncellemem olur...”

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ise der ki; bu hayatta doğruları söylemek gerekir, ama her doğru her yerde söylenmez.

“Ben az öncekiler gibi hayatta olamam. Ben çok naifim, kimseleri üzemem. Birilerine hayır dediğimde üzülecek bozulacaklarsa e demeyiveririm ne olacak? İşlerimi hep ‘güzellikle’ hallederim. Birinden borcumu isterken de aynı stil, annemden su isterken de.

Güzellik ne mi? E hep alttan almak işte, aman ağzımızın tadı kaçmasın. Hayatı hep ‘pardon bir şey rica edebilir miyim?’ kıvamında yaşamak. Hep hallederiz diyen olmak…”

İnsanın iletişiminde tek bir tarzı benimsemesi hayatın her anında aynı stilde nefes almaya çalışmasına benzer. Allah’tan nefes alıp verme becerisi bize doğuştan verilmiş. Heyecanlandığımda nefesim kendiliğinden hızlanıyor ve kalbime yeterli kanı gönderiyor. Uyuduğumda nefesimi yavaşlatan ben değilim. Günlük hayatta ortalamada tutan ben değilim.

Eğer bunları biz ayarlıyor olsaydık, aynı iletişimde yaptığımızı yapardık belki de. Bir tane stili öğrenir ve onda inat ederdik. “Ben hep yavaş nefes alırım” diyenlerdensem, heyecanlandığımda da yavaş nefes alır ve kalbimi oksijensiz bırakıp, ‘hık’ der giderdim. “Ben hep hızlı nefes alırım” diyenlerdensem, uykudayken de hızlı aldığım için bir türlü dinlenemezdim.

İnsan nasıl nefes alıp vermeyi tek tipleştirdiğinde vücudu her o nefes rutininin dışına çıktığında alarm verip itiraz ediyorsa, “bak bu nefes bana olmadı, burada bu çalışmadı diyorsa” insan da aslında iletişimde tek tipleştiğinde, kendini tek stile indirdiğinde ilişkilerimizde her yerden bize bir alarm ve itiraz geliyor… ama biz vücudun o itirazının nefesten kaynaklandığını bilmediğimiz gibi, aslında ilişkilerimizde yaşadığımız problemlerin de tek tavayla bütün yemekleri pişirmeye çalışmamızdan kaynaklandığını anlayamıyoruz.

Nefes işi kolay, onu bize bırakmamışlar çok şükür ki… ama tava mı, tencere mi, döküm mü, emaye mi? Bunlar bizimle ilgili. Her birinin çalıştığı yer farklı ve her birinin çıkardığı ürün farklı, malzeme aynı olsa bile… ve biz insanoğlu hep aynı tavada bütün yemekleri pişirmeye çalıştığımız için elimizdeki çizik çürük içinde kalmış, çoktan altındaki kanserojeni yemeye başlamışız.

Bize modası geçmiş bir tane teflon yerine sağlam bir çeyiz seti lazım… Ama şimdilerdeki gibi işe yaramayan bir sürü ürünle dolu olanlardan değil. Her bir parçasının işe yaradığı ve nerede ne zaman kullanmamız gerektiğini adımız soyadımız gibi bildiğimiz bir çeyiz seti…

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

===

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”