Sabah kalktığında saate baktı, işe geç kalmıştı. Apar topar giyindi, akşamdan kalan fırtına aklında, dizine kadar plastik yağmur çizmelerini ayağına geçirdi. Yağmurlu serin havalarda giydiği trençkotunu üzerine aldığı gibi bir solukta apartmanın kapalı otoparkındaki arabasına bindi ve yola koyuldu.

Arabayla binadan çıkıp biraz ilerleyince fark etti ki, sokaklarda dün geceki yağmurdan eser yok. Yerler kupkuru, güneş pasparlak, havada bir tane bile bulut yok. Arabadaki hava sıcaklığı göstergesinde derece 30! Ayakları ter içinde dizine kadar plastik yağmur çizmeleri, üzerinde sıcak bastıran trençkotlu haliyle kalakaldı. ‘Yahu 30 derece havada nasıl bunu başardım’ diye içinden geçirirken istemsizce gözü doldu. Bu sıcak basmasını en son yaşadığı anı hatırladı ama zihninden güç bela uzaklaştırıp, bu sabahı düşündü.

Telaşla hazırlanırken ne perdeyi ne panjuru açmadığını hatırladı. Zihninde geceden kalan hava durumuna göre giymişti ne giydiyse. Geceden sabaha saatler geçmiş ama o saatler içinde dışarda neler olup bittiğinden haberi yoktu. Haberi olmamasının önündeki en büyük engel penceresini güzelce kapatan panjuru, bir de üzerini katmerleyen kadife perdesiydi.

Hayatta insanın da dışarda ne olup ne bittiğiyle ilgili mesajlarının önüne geçen pencereleri, buzlu camları, panjurları hatta kadife perdeleri olabilir. Hayat mutlaka bize işaretler gönderir, bazı sahneler gösterir. Ayağımızı yorganımıza göre uzatalım, plastik çizmemizi yağmurumuza göre giyelim diye… ama insanoğlu bu işaretlere sırtını dönüp, görmeyi reddedebilir.

Çocuğumun birdenbire arkadaş çevresini değiştirip, bana geniş geniş konuşmaya başlaması; dün benimle sıkı fıkı olan arkadaşımın bugün konuşurken gözlerini kaçırması veya çalışanımın performansının düşmesi bir şeylerin işareti olabilir.

İnsan penceresi açıkken hava durumunu takip etmekte zorlanmaz, biraz gözünü açsa yeter… ama camım buzlandıysa, panjurum kapalıysa veya kadife perdemi çektiysem işlerin rengi değişmeye başlar. Peki hayatta gerçeklerle aramıza giren şey nedir? İnsan ne zaman olan biteni olduğu gibi anlamaz veya gelen mesajı yakalayamaz?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki, isteklerinin arttığı yerde insanlar körleşir. Rüya mağduru çizmeli kızın, ‘hayatının aşkı’ olan o çocukla ilgili gittikçe büyüyen evlilik isteği ile ondan gelen işaretlere körleşmesi gibi.

Başta her şey yolunda olmasına rağmen, ona tutuldukça, o ‘bulunmaz hint kumaşı’nın azalan ilgisine işaret eden mesajlara buzlu camın arkasından bakmaya başlarım. ‘Yok yok öyle değil, işleri çok yoğun şu an o yüzden görüşemiyoruz’ cümlesi penceremin tozu olur. Benim arkamdan çevirdiği dolapları anlatan arkadaşıma da yavaş yavaş panjurumu indiririm. En son benim yanımda bile başkalarına karşı ilgi göstermeye başladığındaysa o ilgi gösterdikleriyle arama kadife perdemi çekiveririm… ve hayatımın aşkı için yıldönümü kutlama hazırlıklarına devam ederim.

Kadife perdemin ardında kendimi öyle kaptırmışımdır ki, yemekler hazırlarım, en sevdiği saati satın alırım, en güzel kıyafetlerimi seçer, en pahalı deri çizmelerimi dizime kadar çekip kapısına ‘sürpriiiz’ diye dayanırım. Uzun uzun çalan kapı açıldığında karşımda gördüğüm manzara karşısında yaşadığım hisle, 30 derece havada plastik yağmur çizmeleriyle yaşadığım his çok benzer. İkisinde de ayaklarım çok terledi, ikisinde de yüzüme ateş bastı, ikisinde de üstümdeki ceketi parçalarcasına çıkartmak istedim… ve iki öyküde de başrolde kadife perdelerim vardı.

Peki bizim hayatımızda hangi konuda buzlu camımız, hangi konuda panjurumuz, hangi konuda kadife perdelerimiz var? Hangi konuda ayağımızı terleten çizmelerle kalakaldık?

Mesele onu bulmak ve tüm gücümüzle o kadife perdeye asılıp yırtmak…

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

===

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”