Bilmediğini bilmeyen insan için, hayat gerçekten çok zorlu. Hayat, tüm getirdikleri ile insandan yanayken, insan bunu fark edemeyebiliyor. Üstelik kendini haklı görüp, yaşadığı her şeyden şikayet edebiliyor. “Dertleşmek” adı altında aslında ne büyük hata yapıyor...

 

“Hiçbir şeye yetişemiyorum…

Hep yorgunum, sabah bir kalkıyorum yatana kadar; sabah kalk kahvaltı hazırla, çocukları hazırla, kendini hazırla, evi hazırla.

Sonra işe, okula gitmek için trafikte yorul,  işte çalış, markete git, gel evde çalış; yemek yap, çamaşır as, katla, ütüle bitmeyen iş silsilesi…

Süper kadın mıyım ben?!

Çocuklar, eş, ana baba bacı kardeş gönlünü yap!

Ee benim gönlümü kim yapacak?

Sanki bir döngü var ve ben o döngünün içinde dönme dolap gibi dönüyorum gibi geliyor.

Okula çocukları bıraktığım gibi, hayatımı da bir kenara bırakıp kaçasım geliyor vallahi!..”

Annesinin klasik sözü geldi aklına “Evin işi biter mi?” Sonra düşündü; “Hayatın iş biter mi?”

İçinden hızla söylendiği bir yandan da “İş bittiğinde ömür de bitmiş olur zaten, amaan üç günlük dünya işte” diye kendini teselli etmeye çalıştığı rutin bir günün sabahıydı. Ve saat yedi.... “Güne böyle başladıysam ortası ve sonundan Allah muhafaza” der gibi aynadaki aksine baktı. Hoş, nerdeyse her sabah böyle kendi kendine söyleniyordu.

Tabi bu söylenmeler sadece kendisi ile kalmıyordu, zaman zaman ki son günlerde epey sıklıkla iç dünyadaki bu sesler dış dünyada da kendine yer edinmişti. Yani ev ahalisi de günlük olarak nasiplerini alıyordu. Ne kadar dikkate alıyorlardı orası tartışılır. Hani başta yan binada inşaat başlar, başta çok rahatsız eden bir sestir ama sonrasında insan alışır, işte onun gibi... Onun sesi de aynı inşaat vızıltısı gibi geliyordu artık herkese.

Arada arkadaşları ile buluştuğunda onlara da içini döküyordu. Biri onu destekleyip “Haklısın canım” dese de diğeri “Sen de çok abartıyorsun” diyerek her zaman ki muhalefet ediyordu.. Desteklense de kösteklense de anlattığı için rahatlamış hissediyordu kendini.

Peki, anlatmak, söylenmek, şikâyet etmek derdine bir nebze de olsa çözüm oluyor muydu?

Şöyle bir düşündü “Sanırım hayır” dedi, yüzünü ekşiterek. Acaba ben böyle söylenen, dertli, şikayetvari insan olmaktan memnun olabilir miyim? “Yok, artık daha neler!” diye devirdi gözlerini. Sanki içinde iki ayrı insan var da birinin dediğini diğeri çürütmek için savaş veriyordu.

Ama kendime bunu neden yapayım ki neden kendime zulmedeyim ki, diye düşündü.

Hayat şartlarım zor ondan mı böyle?

Ya da gerçekten kendimi bu döngüye sokan bizzat kendim olabilir miyim?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Şikâyet ettikçe insanın çözüm marifeti azalır.”

Hem kime kimi şikâyet ediyoruz?

Bize sunulanı beğenmemek, kabul etmemek bizi şikâyet etmeye iten sebepler olabilir mi?

Hangi konuda şikâyet ettik de çözüme ulaştığını gördük!

Her şikâyet içinde bir talep barındırır aslında…

Beni sevmiyorsun, beni sev, demenin başka bir versiyonu... Beni mutlu et, beni eğlendir...

Kimsenin kimseyi mutlu etmek, sevmek gibi bir mecburiyeti olabilir mi?

Sevgi dilenilecek, talep edilebilecek bir şey mi?

Anlaşılmak istiyoruz, yorulduğumuz, bunaldığımız bilinsin istiyoruz ama eşimiz, kardeşimiz dahi olsa böyle bir mecburiyeti olabilir mi?

Hem biz ne kadar anlıyoruz ki? Ne kadar yakınlarımızın derdini dert edindik ki kendimizi bu konuda şikâyet etmeye hak görüyoruz.

Herkesin “Ben, ben” dediği kendi istekleri, kendi konforunu düşündüğü bir dünyada ne kadar “Sen” diyebiliyoruz.

Yine bir sabah oradan oraya koşar adım hareket ederken buldu kendini, “Koşturacak sebeplerim var, gidecek bir işim var, ayaklarım ellerim var; en güzel hizmetçim…”

Radyoda çalan “Kimseye etmem şikâyet ağlarım ben halime” şarkısı nağmeli nağmeli geliyordu kulağına. Manidar bir tesadüf olsa gerek, diyerek gülümsedi, ağlamadı haline.