İnsanın acıları olur hayatta, sevinçleri gibi, olağan… Öyle acılar da vardır ki çekenin yüreğine kor gibi düşen... Bilirse içi yanan, o yangının hatırınadır, başka yerlerde hazırlanan bahçeler.

Haddi aşan iftiracı, söyleyivermiştir ağzına gelenleri. Ağzına gelen kalbinden, zihninden geçmiştir, ortalığa düşmeden önce. Zihni kirli, kalbi kirli sözlerdir velhasıl bu sözler.

Kendi canı yanmasın diye yakmıştır başkasının canını. Tıpkı Yusuf’un öyküsü gibi… Kendi kirini, Yusuf’un gömleğine silmişti o kadın… Kuyuların efendisi… O zamanlar adı henüz Yusuf… Kardeşlerinin oynayalım diye götürüp, kuyuya attığı Yusuf. Kurt kaptı diye, kana bulanmış gömleği babasına getirilen Yusuf.

Kardeşleri değil miydi; tabii ki onlarla oynamaya gidecekti. İnanmıştı onlara… Güvenmişti… Kardeşim diyenlerin, kardeşim gibisin diyenlerin insanı kuyuya atması ne acıdır… Kim bilir ne kadar karanlıktı o kuyu… Kim bilir ne kadar üzüldü Yusuf… Umurunda mıydı kardeşlerinin… Onların içi serinlemişti sonuçta… Biraz süslü konuşma, bir iki sahte gözyaşı… İşte muradına erdi iftiracı…

Her inişin bir çıkısı vardır elbet; Yusuf da kuyudan çıktı. Ama hedefi kadar bedeli olur insanın hayatta. Amacın, RAB’binin sevdiği olmaksa nihayetinde, ananın babanın sevgisine benzemez…  Kocanınkine, karınınkine, patronunkine hiç benzemez. Ödül çok büyük olunca, bedelin de benzer ölçüde olması çok tutarlı elbette. İftiracı ise etrafındakilerin sevgisini kazanmaya çalışır; ne acı...

Kuyudan çıkan Yusuf’u, başka acılar bekliyordur..

Yanlışı teklif eden o kadın… Amacına ulaşamayınca, iftira atan da o kadın… Masum olan Yusuf… Bir insan, Hazreti olmaya hazırlanıyor…. Ama ne hazırlık! Kim bilir nasıl içi acıdı(?) Az önce zorla sana saldıran kişi, şimdi senin, o saldırıyı yaptığını söylüyor. Haydi! Kaç kişi ben de Yusuf gibi susardım, diyebiliyor; parmak kaldırsın. Yeminler etsen ne fayda… İftiracı da yemin ediyor.

Yetmedi! Taraftar toplamaya çıktı o kadın. Yakınlarına anlattı; haklıyım, dedi. Haklısın, dedi yandaşları… Tüm ülke, o kadına haklısın, dedi. Keşke Yusuf’un yanında olabilseydik, demek geliyor insanın içinden. Sahi yanında olsak ne derdik? “Üzülme…” “Geçecek…” Ne denir ki sırtını ALLAH’a dayamış bir insana? Ne denebilir? “Bana ALLAH yeter” diyene sen daha iyi ne diyebilirsin?

O kadın ve yandaşları… Birbirlerine hak verdiler. Bir iki bıçak kesiği acısı ile çıktılar işin içinden. Yusuf’a zulmeden iftiracının yandaşları… Ne zavallı bir etikettir sahip olduğunuz. İftiracı hakkın hakim olduğundan habersiz miydi ki sizi de peşinden sürükledi? Yok yok…  o yaptığının yanlış olduğunu biliyordu. Acısına pansuman yapmak isterken, başkalarının gömleğini kullandı.

Yusuf zindana gittiğinde, iftiracının içi rahat mıydı acaba? Yoksa kini, öfkesi ağzından, gözlerinden mi taşıyordu? Bu nasıl sevgi, diye sormazlar mı insana? İnsan sevdiğini zindana gönderir mi? Adına aşk masalları uydurulan kadın! Bir iftiracıya da böylesi şöhret yakışır… Yusuf’a da zindandan dimdik, alnı ak çıkmak… Hazreti olmak yakışır O’na…

Birileri kuyuya attı, birileri zindana… Oradan oraya sürüklediler Yusuf’u. Çok canını yaktılar. Çok acıttılar belki içini ama O’nu hep seven BİR’i vardı. Üzülme kulum, dedi; ben seninleyim…

Gelelim iftira atanın durumuna…

Zannettikleriyle can yakar. “Bence öyle demek istedi” der ve başlar günah kilimini dokumaya… “Öyle mi demek istedin” diye sormak aklına gelmez de gizliden gizliye iş çevirmek lezzetli gelir. Öyle fısıldamıştır dostu kulağına…

Hiç aklını kullanmaz mı peki? Onca hayır gördüğü insan, bunu yapar mı, diye neden düşünmez? Bir tuhaflık olduğunu anlayamaz mı? Bu kadar mı uzaktır gerçekten? Bu kadar mı kalındır perdesi?

İftira atan kişi böyle yapmakla ne kazanır? Ne kaybeder? Kim onu alkışlar yaptığı yanlışa karşılık? Kim onu gerçekten sever? Annesi yanında olmayanın canını yakarak öfkesini mi pekiştirmiş olur?

RAB’bini arayan İbrahim’in “buldum” sevinci gibidir gerçeği bilmenin tadı. İnsan hiç sarsılmayacak, kırılmayacak, yıkılmayacak bir dal bulmuşsa tutunmak için… Kim onu bir üst dala çıkmaktan alıkoyabilir ki… Baban da olsa yanlış yapan, canını yakan, Hz. İbrahim terbiyesidir örnek alınacak olan. Kapıdan kovan babasına, dua edebilen bir ahlak…

İftira atan insana ne denebilir ki? Yazık etmiştir kendine… HAK HAKİMDİR… Gerçek gerçekleşir… Hak sahibi hakkını alır.

Bugün istediği kadar kaçabilir ihanet ettiğinin gözlerine bakmaktan. O gün geldiğinde, mecbur bakmak zorunda kalır. Soracaklar, “Bu söyledikleri doğru mu" “Hayır" diyecek iftiraya uğrayan. Artık yüreğindeki yangınlar sönmüş. En ferah yerde... “Yalan söylüyorsun" diyemeyecek iftiracı. Dese de anlamı olmayacak. Her şeyi bilen, yüceler yücesi Hakim var karşısında...

Şimdi iftiraya uğrayana güzel bir sabırla sabretmek düşer. Öyle ya Hz. Yakup’un sabır ödülü değil miydi Hz. Yusuf?

Hz. Meryem gibi susabilmek… Temiz, adı en çok O’na yakışır. Ama inanmadılar O’na… O sustu… Sessizce bekledi… Öyle canı yandı ki keşke ölseydim, dedi. RAB’bi de “üzülme” dedi.

Peki bu öyküde kim kazanmış olabilir?

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

===

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”