SEN gittiğin zaman, sanki bir boşluk var; öyle hissediyorum. Evet, bir şeylerle dolmuş etrafım. Evet, boş değilim, bir şeyler yapıyorum. Ama ne tadım var ne tuzum… Adımımı atıyorum, sanki yer yok. Öylesine, boş… Anlamsız yani… Yani, öyle hissediyorum.

SEN varken duyduğum sesler değişiyor. Duyduklarım, gördüklerim, dokunduklarım…. SEN benimleysen anlamlı… SEN varsan bende, denizin rengi çok parlak ve dağlar heybetli, güçlü. Kuşlar nasıl da oynaşıyor suyun üstünde… Ha, sonra; nasıl oynaşıyor? Nereden biliyor mutlu olmayı kuşlar? Onların sana yakınlığını kıskanmamak zor…

Onlar gibi olmasa da yaklaşmak çok güzel SANA. Biliyorum; bu bana bağlı. Doğru seçimler, doğru davranışlar… Biliyorum… Hoşuna gitmem lazım…

SENİN hoşuna gidecek şeyler yapmaya çalışıyorum. Ama bazen ne oluyor bilmiyorum… Bir bakıyorum ki gitmişsin... Benim hayatı sevmediğim zamanlar işte o zamanlar. SEN yoksan hayatın ne anlamı var(?) SEN beni sevmemişsen ben neden yapıyorum yaptıklarımı?

Asıl acı olan şu: SEN varsın… Biliyorum. Ama benim ile değilsin ya… İşte bu çok kötü…

SEN en çok, zor günlerimde benimle kaldın. Dost dediklerimiz, gırla muhabbette dostken… SEN en sıkıcı, en keyifsiz, en acı, en burnumun direği sızlarken, en terk edilmiş, en haksızlığa uğramış, en iftira… İşte SEN, tüm en canımın yandığı zamanlarda yanımda olduğun için… İşte bu yüzden, sen gidince, çok korkuyorum…

Beni bırakma! Söz veriyorum; sen ne istersen yaparım… Yani… Tamam; haklısın bu gerçekçi olmadı. Söz veriyorum; elimden gelenin daha fazlasına zorlayacağım. Söz; SENİN sevmediklerinle aramı açacağım. SENİ sevmeyeni, ben de sevmeyeceğim.

Duydum ki seni sevmeyenler, beni seviyormuş; yıkıldım. Yok, dedim; yalandır o… Sevemezler… Sevmesinler… Kalbinde SEN olmayanın kalbinde ne işim var! Sonra öğrendim ki onlar kendinden başkasını sevmezmiş… Az da olsa rahatladım. Az da olsa diyorum çünkü insanım; kendimden emin olamıyorum. Hatalarım olacak biliyorum.

Düşündüm de… SEN her yerdesin. SEN ne benden, ne başkasından gidersin. Gelen de giden de benim, aslında. Tüm zamanları ve mekanları sarmışken SEN… Peki ben nereye gidiyorum? Nereye gidebilirim? Hangi zamanda? Tüm zamanlar SENİN ise…

Anladım ki insan SENİN merhametini kaybeder, sevgini, korumanı… Birleştiriciliğini, desteğini… Yürekteki yumuşacık temasını… Dildeki güzel yansımanı… Bakışlardaki derinliğini… Görebilmeyi kaybeder yani… En güzeli duyabilmeyi… Duyduğunda güzeli idrak edebilmeyi… Dokunduklarının manasını kaybeder. Yediklerinin, içtiklerinin….

Öyle bir yanılgı ki kaybedenin yanılgısı, yaptığını daha çok yaparsa biter bu acı zannediyor. Bitmez… SENi kaybetmişse insan, neyi kazanmış olabilir? Hangi tadı almış?.. Hangi güzeli görmüş?...Hangi sesi işitmiş olabilir?

Hangi yöne dönsem SEN… Nereye dokunsam SEN… Nefes nefes çiçeksin. Sedirsin buram buram… Yosun kokusu sarmış etrafımı; yani SEN… Yükseliyorum SEN… Alçalıyorum SEN… Sağım, solum, önüm, arkam… SEN… SEN… SEN… Şimdi ben nasıl kızmayayım kendime! Her yer SEN ile dolmuşken… Bu ne büyük başarısızlıktır; SEN’den uzaklaşmışım… SEN en iyisi… En iyisi şöyle demeliyim: Beni affet!

En sevdiğine verdiğin müjdeyi üstüme alındım ve yüreğim biraz nefes aldı: “Seni bırakmadım ve sana darılmadım…”

https://deneyimseltasarimogretisisemineler4.blogspot.com/2022/10/seni-seviyorum.html

https://deneyimseltasarimogretisisemineler4.blogspot.com/2022/11/iftira.html

===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

===

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”