Bir tohum nerede başlar hayat bulmaya? Toprağın altına girdiğinde mi? Üstüne çıktığında mı?

Ne fark vardı mesela, toprağın altında kalmakla, üste çıkmak arasında? Bir tohumdan ne olabilirdi ki zaten? Yani, bir tane tohumdu o sonuçta. Kime ne faydası olabilirdi ki?

Zaten toprağın üstüne çıkmak da çok zor değil miydi? Burası daha güvenliydi sanki. Alışmıştı da... Bugüne kadar böyle gitmemiş miydi; ne olurdu sanki güneşi görmese? Yağmuru yüzünde hissetmese ne olurdu? Rüzgarla mest olmasa... En fazla ne kaybedebilir ki?

Düşündü tohum... Uzun uzun düşündü. Aslında toprağa atılırkenki hali hayal meyal aklındaydı. O rüzgarın verdiği his aklından çıkmıyordu. Bir daha hiç o kadar iyi hissetmemişti kendini. Ama çok uzun zaman önceydi o; tam olarak hatırlayamıyordu. Bir eksiklik hissi hep vardı. Ama tanımlayamıyordu... Anlamlandıramıyordu... Hangisi gerçekti?

Arada düşünse de dışardaki hayatı,  bir türlü cesaret edemiyordu.

Etrafına bakındı; birkaç arkadaşı çıkmıştı dışarı ama kimse geri gelip orda ne olduğunu anlatmıyordu. Toprağın altında kalanlarsa sanki onun gibi düşünmüyorlardı. Duymuyorlardı onu hatta görmüyorlardı.

Bütün ömrüm diye düşündü... Korkularla, oyalanmalarla geçti... Bu kadar mıydı peki ona biçilen hayatın anlamı?

Peki ya bu korku gerçek değilse. Ya, sahte bir korku yüzünden bu karanlıkta kaldıysam seneler boyu. Ve aslında tüm bunlar benim korkup hiç hareket etmemem, hiç gözümü açmamam, hiç gerçek hayatı yaşamam içinse diye düşündü.

Ah dedi! Ah! Nasıl düştüm ben bu tuzağa. Nasıl izin verdim beni buraya hapsetmelerine. Aslında kimse beni tutmadı ki...  Ben kendim kaldım. Ben kendim izin verdim tüm bu olanlara. Ama nasıl? Beyni düşünmekten karmakarışık olmuştu. Sonra bir söz geldi aklına, tarlaya atılırken duymuştu “İnsan yanılır, ama yanıldığının farkında değildir.” Yanılmışım, demek ki diye düşündü hem de ne büyük bir yanılgı.

O kadar pişman oldu ki, ağlıyordu, titriyordu, hiç yaşamadığı duygular vardı içinde... Çok acısı vardı ama gerçekti hisleri... Şimdi, dedi kendi kendine şimdi  uyanma zamanı... Şimdi harekete geçme zamanı.. şimdi köklerimden doğma zamanı.

Çok heyecanlıydı, içi içine sığmıyordu. Hayatında ilk defa bir amacı vardı, kararını vermişti ve hemen harekete geçmek istiyordu... Baskılara rağmen, yapamazsın diyenlere rağmen, tüm bedellere razıydı artık. Gelecek olandan da getirenden de kat kat razıydı..

O kadar net ve kararlıydı ki.. Çabaladı çabaladı hiç ışığı göremeyeceğim zannettiği anlar da bile asla vaz geçmedi. Oyalanmadı... Çok zaman kaybetmişti zaten. Artık buna tahammülü yoktu. Kaybedecek zamanı yoktu.

Ve başardı... O gün ilk defa açmıştı gözünü ışığa, ilk defa dönmüştü yüzünü güneşe. Su, dedi... Gerçek bir su damlası ilk defa yeşeren yaprağının üzerine konmuştu. Doya doya içti. Dans ediyordu sanki esen rüzgarla. Müjdeee! diye bağırmak geliyordu içinden. Çok mutluydu. İlk defa tam hissediyordu.

Sınavını geçmişti…