Bizim köyün zeytin gözlüsü, pamuk tenlisi, sözü ballı,  elma yanaklısı, Şeker Teyze’miz vardı.

Yetmişine yakındı... Yüzündeki kırışıklıklar, tebessümünü tamamlardı. Yaşından dolayı yavaşlayan kalp atışları bile o hassas kalbin sıcaklığını gizleyemezdi.

Her sabah pencereden baktığımda, mahalledeki tüm çocukların seslenerek ona koşturduklarını, sarıldıklarını görürdüm. Sanki hepsinin büyükannesiymiş gibi onlara gülümser ve sarılırdı.

Üstelik, sadece çocuklara değil bütün mahalle sakinlerine böyle tebessümlüydü. Gençlere, kendi yaşıtlarına...

Mahalledeki çocuklara cömertçe ikramda bulunurdu. Kekler yapar, bahçesinde yetiştirdiği meyvelerini paylaşırdı. Mesela, dağıttığı aşure tabaklarını hala unutamam. Bereketin simgesi nar koyardı üzerine; biraz da tarçın. Ne lezzetliydi...

İnsanları ikramlamak zorunda değildi ama ikramlardı. Bunu da güzel yapardı. Onun adını “Şeker” yapan ikramları olabilir miydi?

Komşuları ihtiyaçları olduğunda onun yanına giderlerdi. Turşu, tuz, ekmek, yumurta veya herhangi bir şey eksikse ilk akla gelen Şeker Teyze’ydi.

Her ihtiyacı olanın yanında olurdu. Çağırmazdık, o yetişirdi. Söylemezdik, duyardı. Göstermezdik, anlardı.

Çocukların kavgalarını ayırır, onlara kavganın, tartışmanın çözüm olmadığını anlatırdı. Asıl çözümün karşıdaki kişinin neye ihtiyacı olduğunu anlayabilmek, derdi. Tartışmanın hiçbir problemi çözmeyeceğini nasihat ederdi. Konuşurken kimsenin şahsı üzerinden konuşmaz, kimseyi suçlamazdı. Doğru davranış stilini genel ifade ederdi. Bu sebepten söylediklerinden kimse incinmezdi.

İlk önce tebessümle sessiz kalıp, karşısındakini dinlerdi, sözünü kesmezdi. O kadar güzel gözlemlerdi ki ona cevap vermeden önce onun derdini anlamaya çalışırdı. Onun asıl problemini bulmaya çalışır ve çözümü de basit şekilde bulmasına yardımcı olurdu.

Sanki hayatın şifresini çözmüş gibiydi. Hayatta karşıdakinin ihtiyacını gören kişinin ihtiyacının görüldüğünü, başkalarının ihtiyacını görmenin bereket olduğunu keşfeden şeker bir teyze...

Hayatımızda başımız sıkıştığında “İmdat!” diye koştuğumuz... Dertlendiğimizde dinler, dediğimiz... Yaşadığımız olaylarda bize dışarıdan göz olan, aynı zamanda tatlı diliyle mest eden, ikramlamayı hatırlatan, tebessümü ile aradaki buzları eriten tatlı insanlar olmalı...

İnsan gerçekten anlaşıldığını hissettiği yerde, onu gerçekten anladığını düşündüğü kişiyle olmak ister.

Kimimizin babası, annesi, kardeşi, kimimizin arkadaşı, patronu, çocuğu olur.... Ama herkesin hayatında kendisini anlayan bir şeker teyzeye ihtiyacı vardır; öyle değil mi?