İnsan sevdiğine benzer, der Deneyimsel Tasarım Öğretisi. Der, çünkü gerçek öyledir…. İnsan, sevdiğine benzer; bu onun elinde değildir. Seviyorum, diyorsa ama benzemiyorsa, sevememiştir. Kim bilir; belki nefsinden başkasını sevilmeye değer görememiştir. Ya da kim bilir; belki seviyor gibi görünmeyi istiyordur. Seviyorum, dersem karşımdaki keyiflenir de beni de keyiflendirir beklentisi vardır belki…

“İnsan sevdiğine benzer.”

“Tıpkı annesinin kızı” söylemi de buradan gelir. Annesi gibi güzel yemekler yapmayı istemiştir evlat. Annesine olan sevgisidir, beğenisidir onu onun gibi olmaya iten. “Annem akşam yemeğinden bir kap da komşuya verirdi” derken bulursun onu.  Sonra da bir kap yemeği komşuya ikramlarken görürsün…

“İnsan sevdiğine benzer.”

Öğrenci hocasına, çırak ustasına bu yüzden benzer aslında. Onun gibi öğreten, onun gibi iş yapan olmak istemesi, onu sevmesindendir. Ama ne zaman onun gibi olmuştur, işte o zaman dersin ki “evet seviyor.”

Sözlere bel bağlar insanlar ve yanılırlar. Sevgisini her yerde, her şartta, kocaman kocaman anlatan değildir makbul olan oysaki… Çikolatalar, şekerlemeler çok lezzetlidir ama her bir lezzet ayrı bir zehirden yapılmıştır. Gün gelir o tatlar, senin canını yakar.

İnsan sevdiğine benzer oysaki… Hani, hiç benzememişsin. Sevmemişsin…. Seviyor gibi görünmek egona tatlı gelmiş. Zannetmişsin ki karşındaki buna inanır da prim verir belki sana… Primi kuldan beklemek ne büyük illüzyon. O sana ne emekler vermiş de bak sen gerçeği unutmuşsun. Seviyorum, masalları ile uyuttuğunu sandığın aslında hep uyanıkmış da sen bunu da görememişsin.

Oysaki insanlar seni sevse ne olur sevmese ne olur(?) Birileri seni beğense ne olur beğenmese ne olur(?) İnsan sevgisi peşinde koşmaktan, RAB’binin sesini duyamaz olmuş insan. Öyle aç ki beğenilmeye, sonuçların peşinde koşmaktan, gerçekliğe uzak düşmüş… Daha da acısı, sahtelerini gerçek zannedip, kundaklara sarmış.

Seviyorum, dese de seviyor gibi görünmeye çalışsa da insan… Gerçeğin ölçüsü hiç değişmez; seven, sevdiğine benzer…

Seveni,  sevdiğinin etrafında görebilirsin… Onun gibi olmayı dert edinmiştir çünkü. Yakınındadır… Yakınlaşmak ister… “Aşkların en güzeli seni uzaktan sevmek” diye bir şey gerçek olsaydı, şarkılarda şiirlerde değil, hayatın içinde olurdu. Ve insanlar o güzelliği yaşamak için hep, ayrı ayrı yerlerde bulunurdu.

Seviyorum diyorsun da… İnsan hiç sevdiğini üzer mi? Canını bile bile yakar mı? İnsan sevdiğine küser mi? Seven insan,  sevdiğinden kaçar mı? Seven insan, sevdiğinden gizli yaşam çabasına girer mi? Sevildiği söylenenin kaybedecek bir şeyi yoktur ama seviyorum diyen insan, kendini kandırmıştır. Kendini kandırmayı alışkanlık edinmiş insan ise toplumun çok zekiler ve çok becerikliler sınıfındadır. Oysa gerçeğin karşısında kendini kandıran, kendine yazık etmiştir, etmeye devam etmektedir.

İnsanlar yanlışlar yaparlar da hala işler iyi gitmeye devam eder. ALLAH süre verendir… Muhakkak ki gerçek ortaya çıkacaktır. Elbette kalplerdekiler açığa çıkacaktır. Her oyunun bir son sahnesi vardır.

“İnsan sevdiğine benzer…” Rahat ol! Kendini anlatmaya çalışma... Yorma kendini boşuna… İspatlar sunmaya çalışma… Senin elinde değil ki istesen de istemesen de insan sevdiğine benzer… İnsan sevdiğinin mutlu olmasını ister. Benimle veya bensiz; yeter ki mutlu olsun, der. Yanındakileri haset etmez. İnsan sevdiğini kıskanmaz; mutluysa öyle olsun, der.

Sevenin, sevdiğine hayrı dokunur, hayrına engel olmaz. Sevdiği üzüldüğünde o da üzülmüştür. Gülebilsin diyedir çabası…

Sevgi öyle ki sırf o iyi olsun diye;  sözlerini, acılarını içine akıtır insan… Dışa vursa rahatlayacak, nefsi hoşnut olacak. İçe aksa, RAB’bi memnun olacak. RAB’bini seçmiştir tabii… İşte belki de RAB’be olan hürmettendir ki insan,  istese de istemese de “SEVDİĞİNE BENZER.”

https://deneyimseltasarimogretisisemineler4.blogspot.com/2023/02/sukrun-bollugu.html