Kalk kardeşim…

Kalktığında göreceksin yalnız olmadığını

Tek bildiği iş pamuk şekeri yapmak olduğunu söyleyen amcayı…

Önünde sıra sıra dizilen çocuklara pamuk şeker dağıttığını göreceksin.

Ve para almadığı halde cebinin dolduğunu…

Kan bağı olmadığı halde, tüm çocukların amcası olduğunu göreceksin.

Elinde şekerleri, gözlerinde sevgisi, gönülde muhabbeti…

Peki kimdi o amca?

Bir yüzü güldürmek için yapılan fedakarlıkların, asıl zenginlik olduğunu bilendi.

 

Yüzü gülenler kimdi?

Yere düştüğünde ayağa kalkıp mücadele eden...

Küçükken ilk adımını attığındaki yere düşen sen...

Hiç ağlamadın ve yeniden kalkmak için çabaladın.

Hatırla o kalkışını, emekleyişini…

Ellerinle yerden destek aldığında sana uzanan elleri…

O eli tutuşunu, yeniden kalkmak için verdiğin mücadeleyi….

Ayağa kalkar kalkmaz oynamaya başladığını hatırla.

Dizin acımıştı ama oynarken unutmuştun.

 

Sanki hiçbir şey olmamış gibi, köşede oynayan çocuklara bak.

Bir çocuğun bir yetişkine öğrettiği şeyleri şaşkınlıkla izleyeceksin...

“Hayır bu bizde var, bunu başkasına verirsiniz” diyen çocuğu duyduğunda...

Herkesin kendi derdine düştüğü yerde başkasını düşündüğünde…

Yokluğa rağmen küçücük şeylere gülümsediğinde…

Kalkarken ayağına takılan şeyleri önemsemediğinde…

Aynı o küçük çocuklar gibi özgürleşeceksin.

 

Kalk kardeşim…

Kalktığında göreceksin yalnız olmadığını...

Ocağım yıkıldı ama hamuru yapan eller hala bende diyen teyzeyi…

İnsanlara hamur açıp pişirirken göreceksin.

Yıkıntıların arasında ne de güzel mayalanmış hamuru…

Kokusu ötelere varan, sanki dünyanın en leziz gözlemesi, en güzel ekmeği.

Peki kimdi o teyze?

Ekmek yapmak için mutfağa ihtiyaç duymayandı.

O gittiği yeri mutfak haline getiren…

Açı doyuran, doyurdukça doyandı.

Kalkıp yola koyulandı.

Kalkanlar çoktan yol almıştı...

 

Kalk kardeşim…

Yollarda göreceksin koşanları…

Evim yıkıldı ama ben yıkılmadım diyen adamı…

Sanki yıllardır çadırda yaşamış gibi kurduğu çadırları…

Çadırın içini düzenleyen çadırın önünü süpüren kadını…

Çadırı yuva yapan insanları göreceksin.

Peki kimdi o insanlar?

Evi ev yapan insan, çadırı yuva yapan aynı insan…

O ki düştüğünde nasıl kalkarım diye düşünen…

Kalkarken kaldıran, düştüğün yerde o eli uzatan.

 

Kalk kardeşim…

Yer soğuk, soğukta üşüteceksin.

Neden düştüm derken yerde sürüneceksin.

Süründükçe dizlerin acıyacak, üzüleceksin.

Kalk ki ayağına kuvvet gelsin, başını kaldırmadan sana uzanan eli göremezsin.

Sen sadece kalkmayı iste, gücünü topla ki sendeleme.

O güç ki seninle, senin içinde.

 

Kalk kardeşim….

Kalktığında göreceksin güçsüz olmadığını

Yavrumu kaybettim ama ben hala anayım diyen kadını…

Kimsesiz kalmış çocuklara ana olduğunu…

Bir annenin ne kadar güçlü olduğunu göreceksin.

Bir babanın ne kadar güçlü olduğunu göreceksin.

Dizindeki yarayı bantlayıp çalıştığını...

Servetim gitti ama yeniden kazanırım dediğini göreceksin.

Peki kimdi o kazananlar?

Kazananlar, düşmeyenler olmadı hiç…

Kazananlar, nasıl kalkacağını bilenlerdi.

Kazananlar, kaybetmeyenler olmadı hiç…

Kazananlar, kaybettiğinde yeniden başlayanlardı.

Kalk kardeşim…

Kalktığında göreceksin yalnız olmadığını….

 

                                                                                        ===

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”