Elindeki küçük, kenarları oymalı aynaya uzunca baktı. “Meğer ne çok yanılmışım” dedi, cılız saçlarını tararken Meryem... Gözlerinin mavi, saçlarının sarı, teninin beyaz olmasıyla kendini diğerlerinden üstün görürdü. Gençliğinde çevresine pek bir şımarıktı. Nasılsa o çok güzeldi, herkes peşindeydi. Şimdi yaşlanmış, saçları dökülmüş, eli yüzü kırışmış. “Ne büyük bir yanılgıymış benimkisi” diyerek derin düşüncelere daldı.

 

İnsan yanılır.

Aynaya bakar ve “ne kadar da güzelim” der. Ona doğuştan verilen olumlu özelliğiyle diğer insanlardan üstün görür kendisini.

Oysa insan ten renginin beyaz olması için ne yapmış olabilirdi?

Ya da boyunun uzun olması için... Ellerinin, ayaklarının şekli için...

Ne kadar çabalamış olabilirdi gözlerinin mavi olması için?

Çok güzel ya da yakışıklı olmak insanın tercihi miydi?

Anlamıştı Meryem de kendi yanılgısını ama biraz geç olmuştu.

 

Peki senin yanılgın hangisi?

Çok önemli birinin çocuğu olman mı?

Önemli bir iş adamı olman mı?

Elit bir semtte oturman mı?

Lüks aracının olması mı?

 

Ya da senin çocuğun çok başkadır...

Öyle kek yaparsın ki kimse senin gibi yapamaz!

O projeyi benim kadar iyi dizayn edeni bulamazsınız!

Ben kaç yıllık çalışanım, tabi ki en iyi ben bilirim!

İyi bir okul bitirdim, iyi bir mevkide işe başlamam gerekir.

Babamın tarlaları bana kalır zaten, çalışmadan yaşarım.

Babamın şirketinde benim sayemde iş buldu arkadaşım iyi mevkiye geldi. Ben olmasam yapamazdı!

Ben var ya mükemmelim aslında!

 

Bunlar değilse senin yanılgın hangisi?

Neydi seni insanlardan değerli, üstün görmene sebep olan?

Ya da diğerlerini de senden küçük, beceriksiz görmene sebep olan şey?

İmkanların mıydı? Hiç emek vermeden sahip olduğunu zannettiklerin miydi?

“Yoo ben öyle biri değilim, ben kimseyi küçük görmem” desen de kendinde hata kabul etmemen, bunun delili değil miydi?

 

Peki, neydi insanı değerli yapan?

Doğuştan sahip oldukları mı, sonradan kendine kattıkları mı?

Oysa sahip oldukları, insana,  emanet olarak verilmemiş miydi?

Bilmiyor muydu bunu insan?

 İnsan, öğrenmeye başladığında, bilmediğini fark eder.

İmkanları elinden alınınca ne olacak peki?

Elinde imkânı olduğu için kendini çok değerli görüyor. Peki onlar gidince ne hissedecek?

O çok güvendiği güzelliği bir zaman sonra sönmeyecek mi? O zaman ne kadar değerli hissedecek kendini? Malı mülkü, evladı, sıfatları hep kendine garanti mi edilmişti? İnsan bir günde değişen hayatları neden görmezden gelir?

Çünkü insan yanılgıdadır.

Meryem, gençliğinde ona verilen imkanlarla nereye kadar gidebilmişti?

Kendi yanılgısını düşündü ve içinde pişmanlık barındıran bir iç çekti. Ama şunu da biliyordu; eğer zaman varsa hala umut vardır!

Tekrardan ümitlendi kalbi.

Seçimleri vardı ve bundan sorumluydu. Nasıl sebep oluşturabilirdi?

İyi olmak, imkânın olmasına rağmen, elindekilerle ne kadar fayda verdiğinle alakalıdır.

İnsanı bu hayatta değerli kılan, ona sunulan imkanların arkasına saklanmak değil, imkanlarına rağmen çabalamasıdır.

 

Peki senin iyi olmana engel olan yanılgın hangisi?