Yapraklar yeşilden sarıya dönüyordu. Kavurucu sıcaklar gideli birkaç hafta olmuştu. Biten yaz mevsiminin ardından, yine okul yolunu tuttu Elif.

 

Kulaklarında annesinin sesi çınlıyordu. “Elif ciddi ol, gülme, etrafına bakmadan doğru eve gel.” Hemen kendine çeki düzen verip yüzünü asarak yürümeye devam ediyordu. Elif’in, annesinin sözünden çıktığı pek görülmezdi.

Tebessüm etse ya da şakalaşsa insanların onu ciddiye almayacağını zannediyordu.

 

Ya insanın zannettikleri gerçek değilse?

Ciddi olmakla, asık suratlı olmak aynı şey miydi?

Ya da kahkalarla, aşırılaşmış tepkilerle, tebessüm etmek aynı mı?

 

Elif büyüdü, ailesinin dışında girdiği her ortamda gülümsemeyip surat asmayı adet haline getirmişti. “Gülümsersem insanlar beni basit biri olarak görür” diye düşünüyordu.

 

Yıllar geçti, Elif üniversiteyi bitirdi, öğretmen oldu. Öğrencilerini çok sevmesine rağmen onlara sevgisini belli etmemeye, gülümsememeye çalışırdı. “Gülümsersem yüz vermiş olurum, otoritem dağılır.” derdi içinden. Otoritenin de sertlikle mümkün olacağını zannederdi. Öğrencilere istediğini yaptırmanın yolunun, ciddi ve sert olmaktan geçeceğine inanıyordu.

 

Oysaki insan, suratında tebessüm varken de sınırlarını koyabilirdi. Tebessüm, güneşin sabah doğması gibidir, insanın içini ısıtan... Karşı tarafla bağ kurmayı kolaylaştıran, özel bir dokunuş...

 

Günler böyle geçerken, bir gün öğrencisi Fatih “Öğretmenim siz hiç gülmez misiniz? Siz komutanlar gibi duruyorsunuz” deyince irkildi Elif. Bu soru onun içinde tekrarlandı. Sahi ben hiç tebessüm etmiyor muyum? Yüzünü asmayı o kadar ustalaştırmıştı ki artık farkına bile varmıyordu.

 

Bahçede öğrencileriyle şakalaşıp gülüşen Hüsne Öğretmeni gördü. O da sınıfını iyi yöneten bir öğretmen aslında. Hem de birçok öğrenciyle arası da çok iyi. Acaba hakikaten gülümsemek insanın otoritesini bozmayabilir miydi? Etrafındaki tebessüm edenlere baktı. “Nasıl da güzel görünüyorlar” dedi içinden. 

 

Çocuklara bakmak yeterliydi zaten. Canı yandığında ya da istediği olmadığındaki durumlar dışında suratını asan çocuk görmek zordur. Neşeli, tebessümlü, canlıdır çocuklar. Mıknatıs gibi çeker kendine. 

 

Bir bebeğin altını gık demeden annesine temizleten, bir müşteriye “Buradaki elemana kanım kaynıyor” dedirten, bir öğrenciye evdeki derdi tasayı unutturan, bir tebessüm değil miydi?

 

Tebessüm etmektir insanın içini ısıtan, kalbini yumuşatan. İnsan tebessüm ettiğinde belli eder merhametini, şükrünü. Ne çok şey söyler bize bir tebessüm...

Kendine verilenden, elinde olanlardan memnuniyetini gösterme ifadesidir tebessüm. Karşımızdakine “Benim için önemlisin” demenin sözsüz halidir...

 

“Hayatımda yaşadığım zorluklara rağmen güvendiğim bir yer var” demektir tebessüm.

“Her ne yaşamış olursam olayım, hayattan ümit kesmedim” demektir...

 

Elif aynaya şöyle bir baktı ve gülümsedi. “Bugüne kadar bana yakışan en güzel kıyafet” dedi kendi kendine. “Tebessüm etmek”

 

İnsan istediği kadar taksın takıştırsın. Gerçek bir güzellik istiyorsa, bu ancak bir tebessümle gelir. En güzel sofralar kurulsa ne yazar, sahibinin yüzünde tebessümün emaresi yoksa?

 

İnsanlarla iletişim kurmanın en kolay ,en ucuz ve en etkili yolu… Samimi, sıcak bir tebessüm…

 

Tebessüm etmek en güzel sadakalardan biridir aynı zamanda. İnsanın kendinde olup etrafındakilere verebileceği hoş bir hediye gibi…

 

Tebessüm ederek "Şu an iletişime açığım ve sizi önemsiyorum" diye mesaj vermez miyiz etrafımıza? Yüzünde bir tebessüm olunca yaydığı yaşam sevinci de yaşamaya değer aslında.

Bir de bulaşıcı etkisi vardır tebessümün. Biz etrafımıza böyle bakınca istemsizce karşıdaki de aynı şekilde döner bize…

 

Üzgün bile olsa, bir çift gülen göz, o anda unutturabilir üzüntüsünü…

 

İnsan gizleyemez tebessümünü. Gözünün içi parlar, içi içine sığmaz. En güzeli de çocukların tebessümü. Koca koca amcalar teyzeler, çocukların yüzündeki o gülümsemeyi görmek için halden hale girer.

 

Güzel bir tebessüm karanlık bir eve giren güneş ışığı gibidir. Yapmamız gereken sadece perdeyi aralamak... Kapalı perdeleri açmanın vakti gelmedi mi?

 

                                                                                       ===

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”