Beklemek

 

Yıllarca bekledim….

Annem babam bana istediklerimi alsınlar, hayallerimi gerçekleştirsinler diye bekledim.

Öğretmenim bana “Aferin” desin, beni sınıfa övsün diye bekledim.

 

Bekledim…

Arkadaşlarım doğum günümü kutlasınlar, bana hediyeler alsınlar diye bekledim.

Patronum beni terfi ettirsin, maaşıma zam yapsın diye bekledim.

 

Bekledim...

Eşim bana “Seni seviyorum!” desin, istediğim o pırlantayı alsın diye bekledim.

Babam bana iş kursun diye…

Kardeşim bana araba kullanmayı öğretsin diye bekledim.

 

Bekledim…

Kayınvalidem benden memnun olsun, beni kızı gibi sevsin diye bekledim.

 

Bekledim...

Çocuklarım sözümü dinlesinler beni üzmesinler diye…

Komşum beni arasın, çaya çağırsın diye bekledim.

 

Bekledim…

Beni çok sevsinler diye...

Yıllarca bekledim.

 

Peki ben sevilecek bir insan mıydım?

Neden beni sevsinlerdi? Sevilecek yönlerim nelerdi?

Hiç dönüp de kendime bakmadım.

Hayatımın asıl başrolü ben, neredeydim peki tüm bu bekleyişlerde?

Meğer ne çok şey beklemişim bu hayatta! Ne çok şey beklemişim insanlardan!

Oysa benim isteklerim değil miydi tüm bu bekleyişler?

O zaman başkasından beklemek niyeydi?

Ben harekete geçmezsem sonu gelir miydi ki bu bekleyişlerin?

 

Bekledim… Ve suçladım…

İstediklerimi almayan anne babamı,

Bana aferin demeyen öğretmenimi,

Doğum günümü kutlamayan arkadaşlarımı,

Maaşıma zam yapmayan patronumu,

Sevgisini göstermeyen eşimi,

Herkesi beklediğim gibi olmadıkları, beklediğim gibi davranmadıkları için suçladım.

 

Bilemedim…

Beklemek yapmaktan kolay sandım...

Beklemenin harekete geçmekten daha zor olduğunu bilemedim.

Oysa beklemek adım atmaktan daha yorucuymuş.

Çabalamaktan daha yıpratıcıymış, bilemedim.

Beklemek, belki de hiç olmayacak bir şeyi boşuna düşlemekmiş....

Bilemedim...

 

Ne zaman ki düştüm ve yalnız kaldım…

Kimse imdadıma yetişmedi…

Ne zaman ki hiçbir yere varamadığımı,

Taş üstüne taş koyamadığımı gördüm…

O zaman anladım…

 

Neden insanlardan bekleyip kendimden beklememişim?

Neden ağaca gübre olmak varken meyvesini yiyen olmak istemişim?

Akarsu olmak varken neden sulanmayı beklemişim?

Başkalarının yüzünde tebessüm olmak varken, neden güldürülmeyi beklemişim?

Neden o taşı yoldan kaldırmak varken taşın başında ağlamışım?

Perdeyi açmak varken neden karanlıkta oturmuşum?

Çözüm aramak varken neden şikayet etmişim?

Neden üreten olmak varken tüketen olmuşum?

Hayatımı yöneten olmak varken neden yönetilen olmuşum?

 

Şimdi başkaları da keşke bilse diyorum:

Bekleyenlerin değil istedikleri için çabalayanların güçlendiğini, marifetlendiğini...

Bekleyenlerin değil harekete geçenlerin başarılı ve mutlu olduğunu…

Bilsinler ki beklemeyi değil harekete geçmeyi seçsinler.

 

Evet, başı zor belki bazen de yorucu…

Ama sonu güzel, keyifli ve doyurucu…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

 

Yahya Hamurcu