Bir bahar sabahına saatinin bitmek bilmeyen alarm sesi ile yatağından sürünerek kalkmaya çalışıyordu Meltem. Yine çok geç yatmıştı. Son zamanlarda takıldığı dizileri, bilgisayar oyunları, sosyal medyada boş boş gezinmeleri vardı. Sınava bir ay kalmıştı. Bütün bir yıl çok da verimli geçmemişti. Bu ikinci girişi olacaktı. Oysa ne çok söz vermişti kendine, ailesine... Sırf bu yüzden şehirden ev tutmuştu babası, dershaneye gidebilsin diye.

Yaşadıkları kasaba küçüktü. Tek başıma sınava hazırlanamam diye şikayet ediyordu. Ailesi bütün imkanlarını önüne sermişti, yeter ki kazansın o çocukluğundan beri istediği tıp fakültesini. Ne de olsa evin tek kızı, göz bebeğiydi Meltem. Bir üniversiteye girse mesleğini eline alsa, gerisi gelir diyorlardı. “Biz hep senin arkandayız.” Ne çok duyuyordu bunu onlardan.

Beş dakika daha deyip, alarmı kapattığında bu sefer mutfaktaki kaşıkların şangırtısı, yatağının sanki gemideymiş gibi sağa sola savrulması ile uyandı, rüya değilmiş, deprem oluyormuş. Telefonunu kaptığı gibi dışarı attı kendini. Apartman kalabalık insanlar can havliyle koşarak merdivenlerden inmeye çalışıyorlardı. Dokuz katı bir çırpıda inmişti. Kalbi yerinden çıkacaktı sanki. Hiç bu kadar korktuğunu hatırlamıyordu.

Anne ve babası haberi alır almaz telaşla yola çıkmış, canı her şeyden daha önemli olan kızlarına ulaşmaya çalışıyorlardı. Onu orada bırakmaya gönülleri razı gelmemişti ve Meltem’i tekrar evlerine geri getirmeye ikna etmişlerdi.

Sınav günü gelip çatmıştı. Ama biliyordu ki zaten yeterince bedel ödememiş ve hayal ettiği meslek için yeterli çalışma ve gayret göstermemişti tüm yıl. Tahminlerinde yanılmadı, beklediğinin bile altında bir sonuçla karşılaştı.

Annesi ve babasının karşısında mahcup, sözünde duramadığı için pişman ve üzgündü. Bir aylık yaz tatili misafir ağırlamakla geçmişti. O dönem düşünmek için çok fırsatı olmamıştı. Evdeki kalabalık dağılıp da kendiyle odasında baş başa kaldığında temiz bir kağıt alıp yeni bir başlangıç yapmaya karar verdi.

Önünde yaklaşık on ay vardı, hedefe kilitlenmesi gereken on ay. Nerede hata yapmıştı, neyi düzeltmesi gerekiyordu? Bir hedef nasıl belirlenmeliydi? “Hayatta şans ve tesadüf yoktur.” demişti misafir akrabalarından bir ablası. Bir hedefi vardı evet ama somutlaştırıp detaylandırması gerekiyordu, yeni bir çalışma planı yaptı. Bitirmesi gereken bütün kitaplarını çıkardı, yeniden, bu sefer gün gün on ayın planını hazırladı, ajandasına not aldı. Yapabilirdi, hiçbir şey için geç değildi. Anne ve babası her an arkasında bu kararını destekleyip, şevk veriyorlardı.

Pişmanlığı vardı, üzgündü ama bu sefer emindi bir şeyleri doğru yaptığına. Bu moral ve ümidini sonuna kadar taşımasıyla en sonunda girdiği sınav belki de hayatı boyunca gireceği en konforlu sınav olacaktı. Bu çalışmanın sonunda gelecek her sonuca razı olacaktı Meltem..

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.