Niye bu kadar ön yargılı olmuştu insanlara karşı? Oysa insanların ne güzel kalpleri varmış. Zaten öyle olmalı değil miydi?

Değil Miydi?

İnsan hala insan olduğunu unutmadıysa, zulmün karşısında ve mazlumun yanında olmalı değil miydi?

O mazlumun yanında olduğunu delillerle ortaya koymalı değil miydi?

Bir insanlık dramı yaşanırken, hiçbir şey yokmuş gibi hayata devam edilemeyeceğini fark etmeli değil miydi?

Evet fark etmeliydi.

Ve artık fark ediyordu insanlık…

Hiç ummadığımız insanlardan şaşırtan iyilikler görülüyordu. İnsanlar ile ilgili bildiğimiz tek şey aslında zanlarımız diye düşündü. İnsanoğlunun kalplerde olanla ilgili hiçbir fikri yoktu. Kalplerdekinin açığa çıkması, böylesine gerçek olayların sonunda oluyordu. 

İyi zannettiklerinden nasıl da hayal kırıklığına uğramıştı. Nice insanların gerçek yüzü ortaya çıkmıştı, hatta kendisinin bile…

Kendi gerçek yüzüyle yüzleşmesi çok acı olmuştu. Hani birkaç ay önce Selma’nın dedikodusunu yapmıştı. Karşılaştıklarında selam bile vermiyordu. Bugün Selma herkesten önceden tezgahını açmıştı. Birçok kişiyi de kermese davet etmiş, herkesten çok çalışmıştı. Öncesinde kibrinden yüzüne bakmadığı kıza bu sefer utancından bakamıyordu.

Gizli Kibir

“Bundan bu iyilik çıkmaz, bu ne anlar hayırdan!” cümlelerinde meğer insanlara karşı kibri varmış.  Zanlar ile yorum yapmakla kalmıyor, ona göre hal ve hareketler sergiliyor, ona göre bakıyordu. Daha neler neler… Kim bilir temiz bir yürek taşıyan kaç kalbi kırmıştı. İçi çok acıyordu, çok pişmandı… Bu kadar kirle nasıl iyiliklerde öne çıkabilecekti ki? Neyse ki ömür boyu sürecek bir şeyi fark etmişti. Hayırda önde olmadığını anlayınca, geri düşmüş olsa bile birilerinin ilerlemesine sevinmişti. Bir anda kalbi yumuşamıştı. “Çok şükür” diye geçirdi içinden. Kibir değildi artık hissettiği, kardeşçe bir sevgi kaplamıştı yüreğini. Kalplerin ısınması bu olsa gerekti. Artık zaman hızla akıyordu ve her şey çok değişmişti. Dünya bambaşka bir sürece evriliyordu.

Gerçek Gerçekleşir

Gerçek, kalplerde olanı açığa çıkarıyordu.

Gerçek, insanların içinde en hayırlı olanları da açığa çıkarıyordu.

Gerçek, sahteyi suyun tuzu erittiği gibi eritiyordu.

Gerçek, zanlarla dolu zihinleri temizliyor ve berrak zihinler ortaya çıkarıyordu.

Gerçek, iyilikten yana olanları, iyilikte yarışanları topluyor ve onların kalbini birbirine ısındırıyordu.

Gerçeğin tarafında ve hayırda önde olabilmek umuduyla…