Benim İstediğim Bir Sen Ol!

Benim istediğim bir sen…

Kamelyada oturmuş çayını yudumluyordu. Ağaçların kapladığı yeşil demir kapıdan içeri Yasemin girdi.  Görünce gözlerine inanamadı. “Sarı mı o?” diye yanındakini dürttü. “Hı hı! Gözlerim kanadı valla!” İki arkadaş kıkırdamaya başladılar. “Üstüne para verseler de giyemem” diye içinden geçirdi. “Aman canım el alem ne der diye düşünmez mi insan? Helal olsun, canının istediği gibi giymiş. Kimin ne dediği hiç de umurunda değil. Ama canım her şeyin de bir yakışığı var, hiç olmamış hiç!”

Melis arkadaşının kıyafetine “hiç olmamış” derken aslında söyleyemediği şuydu: “Ben giyemiyorsam o da giymesin. Ben dünyayı nasıl algılayıp aktarıyorsam, bir başkası öyle yapsın. Farklı olan, farklı düşünen düşünmesin.”

İnsan farkında olmadan ne çok yapıyor bunu değil mi?

Başkalarının öykülerinde onların yerine hedef belirliyoruz. Hem de onların iyiliğini düşündüğümüzü zannederek… Başkasının hayatı adına düşünüp karar veriyor ve kendi hayatımızı göz ardı ediyoruz.

“Benim gibi giyin, benim gibi konuş, benim gibi sev. Benim gibi al, benim gibi sat, benim gibi yaşa. Benim istediğim davranışı sergile. Benim istediğim okula git benim istediğim mesleği yap” demek istiyoruz aslında…

-Tatil planladım yarın yola çıkıyoruz. Bir teşekkür yok mu?

-Akşam yemeğe kuzenlerini çağırdım.  Sana da iyilik yaramıyor.

-Halıların kirlenmiş. Tanıdığım bir firma var dur arıyorum, lekelerin hepsini çıkarır. Hadi yine iyisin doktor ayağına geldi.

-Ah canım sen de çok sessizsin! Ondan oluyor bak bir konuşsan her şey çözülecek.

-Görsel yeteneği çok iyi ama çocuğuna üniversite okutmak istiyorsan sayısalı seçtir! Yoksa bırak okulu, iş bulamaz.

-Giyinmeyi bilmiyorsun sen. Hafta sonu çıkalım da birkaç parça bir şey alalım sana.”

Benim istediğim bir sen ol!

“Hayata benim gördüğüm pencereden bak, benim hissettiğim gibi hisset. Seveceksen benim gibi sev. Bakacaksan benim gibi bak. Söylerken benim istediğim sözcükleri kullan. Hissettir bana o duyguyu.”

Ama o ben değilim ki! O sensin ve senin de hayatta istediklerin var.

İnsan bir düşünse…

Herkesin istekleri, isteme nedenleri ve istediği yerler aynı değil. Karşımdaki kişi kim, gerçekten ne istiyor? Bana soru soruyor mu? Gerçekten ihtiyacı var mı?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki ‘’Soru varsa cevap var’’

Benim onun için bulduğum çözümü veya koyduğum hedefi istiyor mu? Mutlu mu, üzgün mü, neşeli mi? Merakı, ilgisi, konsantrasyonu nerede? Neden başkasının yerine karar vermek istiyoruz? Başkasının hayatında başrolde olmak iyi mi hissettiriyor? Mükemmel olduğumuzu mu düşünüyoruz? Başkalarına hedef belirlemek, akıl vermek kolaydır.  Anlamadan, düşünmeden kolayca yapılabilir. Kendi hayatına hedef belirlemek ise zordur.

İnsan önce insanı tanımalı, anlamalıdır. İnsanları ve ihtiyaçlarını anlamak onları daha iyi tanımaya sebep olur. Böylece kişi doğru yön verebilir olur. Ve elbette başka hayatlara iyiliği tavsiye edip kendini unutmamalıdır. Doğru yön verecek marifete gelebilmek için, önce kendi hayatına yön veren olmalıdır. İnsan kendi hayatının başrolü olduğunda başkalarının hayatında yardımcı rol olarak fayda verir.