HER ZAMAN DAHA FAZLASI…

Ahsen bir haftadır şehir dışında olan eşinin gelmesini bekliyordu. Büyük bir emekle yaptığı birbirinden güzel yemekleri kızıyla birlikte masaya getirdi. Anne kızın heyecanı yüzlerinden okunuyordu. Hem yeni yıla gireceklerdi gecenin sonunda, hem de evin babası geliyordu.

Yaklaşık 2 saat önce; ‘’ Canım az sonra biniyorum uçağa, saat dokuz gibi evdeyim’’ demişti. Ahsen ‘’Saat on oldu neredeyse. Bagaj teslimi, İstanbul’un trafiği derken gecikmesi normaldi. Biraz koltuğa geçti dinlenmek için. Yorulduğunu oturduğunda fark etti. “Sedat gelene kadar atarım yorgunluğumu.” diye geçirdi içinden. İnsan sevdikleri için ne yapsa yorulmazdı.

İşlerini hallederken bir yandan; “Artık şehir dışı işleri de eskisi kadar yoğun olmayacak, bu kadar yalnız kalmayacağım” diye geçirdi içinden. Odasında oyun oynayan kızı; ‘’ Anne nerede kaldı babam? Ben acıktım.” dediğinde saat on bire çeyrek vardı. Gerçekten nerede kalmıştı Sedat, aramamıştı da. ‘’Dur bakalım babanı bir arayalım nerdeyse şimdi gelir’’ dedi kızına. Telefonu çalıyor ama Sedat cevap vermiyordu. “Duymamıştır, tekrar ararız” dedi. Sonra tekrar tekrar aradı ama açan olmadı. Saat gece yarısı olmuştu. Merak ediyordu ama aklına kötü şeyler getirmek istemiyordu. Nerede olabilirdi? Kötü bir şey olsa haberi çoktan gelirdi. O arada kızını yedirmiş ve çoktan yatağına yatırmıştı.

Ahsen sabaha dek belirli aralıklarla aramaya devam etti. Sedat’ın telefonu artık kapalıydı. Tek lokma yemeden sofrayı topladı. Sofrayı toplarken; “İnşallah düşündüğüm gibi değildir, uçak rötar yaptı. Sedat o arada bekleme salonun da uyuyakaldı’’ diye teselli verdi kendine. Farklı tahminleri de vardı ama kondurmak istemiyordu. İçine tarif edemediği bir huzursuzluk çöktü. Her defasında neden bu sorunu yaşadığını sorgulamaya başladı. Eşine olması gerekenden fazla düşkün olduğunun  farkındaydı.

Gözünü açtığında sabah olmuştu, gelen olmadığı gibi telefonda hiç çalmamıştı. “Aramayacağım artık, nasıl olsa gelecek!” dedi. Kızı bir yandan babasını soruyor bir yandan da “Şimdi yeni yıla girdik mi anne?” diye masumca sorular soruyordu. Ahsen erken bir saatte, kızını da alıp aynı semtte oturan yakın arkadaşı Mehtabın evine gitti. Ahsen’in kızıyla Mehtabın çocukları iyi anlaşıyordu. Gün boyu olanları konuştular. Mehtap ona ne düşündüğünü sorduğunda sessiz kaldı.  Artık ne olduğunu, ne yapması gerektiğini kendisi de bilmiyordu.

Son zamanlarda neden bu tarz şeylere maruz kaldığını daha çok düşünür olmuştu. Oturdukları evi almak için birçok borcun altına girmişler ve genç yaşta hayattan tat alamaz hale gelmişlerdi. Bir çocukları vardı ama keşke bu borçlar bittiğinde olsaydı diye düşünmekten de geri duramıyorlardı. Sedat taşı sıksa suyunu çıkaran bir adamdı. İş olsun, para kazansın ve borçlarını kapatsın diye Ahsen de ona ses çıkarmıyordu. Uzun süren iş seyahatleri, maddi sıkıntılar, yalnız geçen yıllar ikisini de yıpratmıştı.

Nerede yanlış yapıyordu?

Gerçekten yanlış mı yapıyordu?

Peki neydi yaptığı yanlış?

Farkına varamıyordu. Merhamet adı altında birçok taviz veriyordu ama iç sesi ona; “Tabii ki çalışıyor yoruluyor, o yüzden de eve geç geliyor” cevabını veriyordu. Aklından geçirdiği bu düşünceler bir süreliğine onu geçici olarak tatmin ediyordu. Sonra tekrar başlıyordu ve kendi iç sesiyle çatışıyordu. "Ya öyle değilse?”

Seneler önce o ilk soruya yanlış cevap vermişti. Satacaklardı o evi ve borçlarını kapatacaklardı. Eşinin para kazanma hırsı onun rotasının sapmasına sebep olmuş, başka yollara itmişti. Artık önüne geçemiyor dur diyemiyordu. Sedat çocukluğundan beri pazarda bazen su satmış bazen balıkçıda çıraklık yapmıştı. Biraz serpilmeye başladığında minibüs şoförlüğü ve birçok işle beceri kazanmış, şimdi ise ticaret yapar hale gelmişti. Ahsen, yorgun olan eşine kıyamazken merhamet sandığı tavırları tavize dönüşmüş ve eşi tarafından ihmal edilen bir kadın haline gelmişti.

Artık bu yaşadıkları ona;“Nerede hata yapıyorum?” dedirttiğinde verdiği tavizler sadece kendine değil, eşine ve kızına da zarar verecek boyuta gelmişti.

Merhamet duygularına sahip olmak güzeldi. Peki ya merhamet ettiğini zannettiği durumlar yerini nasıl olmuştu da tavize bırakmıştı?

Taviz vermenin bir insana bu kadar zararı olabilir miydi?

İnsanın merhameti ne zaman tavize dönüşürdü?

O ilk soruya verilen cevap şekillendirir insanın tüm öyküsünü…

Merhameti hak ettiğini düşündüğümüz kişiye gösterdiğimizde karşılıklı mutlu eden güzel bir duygu. Taviz pişman olacağımız şeyleri yapmamıza sebep olabilecek ve sonu ise mutsuzluk olan kötü hissettiren bir duygu.  

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki ‘’Her seçim aynı zamanda bir vazgeçiştir’’.

Merhamet ve tavizkar olmak da yaptığımız seçimler arasındayken nelerden vazgeçiyoruz hiç düşündük mü?

İnsan adalet çerçevesinde merhametli olursa, diğer insanları, aileleri, toplumları, ülkeleri, dünyadaki dengeleri değiştirebilir. Taviz verirse, insanların mutsuz olmasına, yuvaların dağılmasına, toplumun bozulmasına hatta kaos ortamlarının oluşmasına dahi  sebep olabilir. Bu yüzden ilişkilerde sınırları bilmek, aşırılığa gitmemek, iyilikte dahi tavize dönüştürmemek, ezmemek ezdirmemek gerekir. Bir şeyler aşırılaşmaya başladığında, birilerini tavize birilerini de zorbalığa götürebilir. İlişkilerde taviz vermek insanın kendi öz sermayesinin tükenmesi gibidir. Olumlu durumlarda ve şeylerde yanlışlarına, olumsuz durumlarda ve şeylerde ise doğrularına konsantre olmalıyız. Çünkü bu durum bizi tekrar dengeye getirecektir.  

 ===